مصاحبه هاي كيفي در اختلالات شناختي ناشي از زوال عقل: هموار كردن چالش هاي اخلاقي، روش‌شناختي (قسمت دوم)

همان‌طور كه در قسمت اول توضيح داده شد گرچه در تحقيقات كيفي به دست آوردن تجربيات دست اول از ضروريات كشف و غني سازي يافته هاي مطالعه است، اما گاهي به دليل چالش هاي مختلف، افراد مبتلا به اختلالات شناختي كنار گذاشته مي شوند و سعي مي شود احساسات و ديدگاه آن‌ها از طريق مراقبان و يا افراد نزديك آن‌ها كشف شود كه نه تنها اين افراد را در حد شيء پايين مي آورد، بلكه از نظر اخلاقي نيز پژوهش هاي كيفي را با ناهمواري هايي مواجه مي كند و غني بودن يافته ها را به چالش مي كشد (1). از آن جا كه روش جمع آوري داده ها اساساً بر نتايج مطالعات تأثير مي‌گذارد (2)، محققان در تحقيقات كيفي بايد سعي كنند اين اطلاعات را تا حد امكان از خود اين افراد كسب كنند؛ زيرا درك تجربيات افراد مبتلا به اختلال شناختي براي ارايه خدمات مبتني بر شواهد مهم است. به هر حال از آن جا كه اين بيماران با مواردي چون گفتار مبهم (3)، خاطره سازي كاذب (6-4)، مشكلات خلقي و رفتاري (7) و ساير مسايل روبه‌رو هستند، بايد نكاتي براي مصاحبه با اين افراد مدنظر محققان قرار گيرد؛ زيرا مصاحبه‌‌‌هاي عميق با هدف درك تجربه زندگي شركت‌كنندگان انجام مي‌گيرد (8و9). اين مصاحبه ها مهارت هاي خاصي را در مراحل مختلف از جمله «تهيه راهنماي مصاحبه، جذب افراد؛ كسب رضايت/موافقت؛ انجام مصاحبه‌هاي مؤثر؛ تحليل و تفسير داده‌ها؛ ابلاغ و انتشار مؤثر يافته‌هاي پژوهش» مي طلبد كه در اين قسمت به نكات مورد توجه براي اين مراحل مي پردازيم. ضمن آن كه حفظ سلامت محقق و شركت‌كننده؛ همچنين بازانديشي و توجه به عميق و غني بودن مصاحبه ضرورت دارد (6).