شناسايي شايستگي‌هاي موردنياز مديران براي مربيگري در صنعت نيروگاهي

امروزه مربيگري يكي از مؤثرترين ابزارها براي تغيير سازماني و بهبود عملكرد مديران است. جاري‌سازي اين فرايند در سازمان مستلزم شناسايي مديراني است كه شايستگي‌هاي لازم براي ايفاي اين نقش را داشته ‌باشند. اين پژوهش با روش نظرية داده‌بنياد و بر مبناي فلسفي تفسيرگرايي‌ـ برساختي با هدف شناسايي شايستگي‌هاي مديران جهت ايفاي نقش مربيگري ساماندهي شده است. ابزار گردآوري اطلاعات مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختاريافتة واقعه‌محور و مشاركت‌كنندگان در تحقيق پانزده نفر از مديران مياني منتخب دو شركت از شركت‌هاي گروه مپنا بوده‌اند. داده‌هاي كيفي با استفاده از رويكرد نظريه‌اي چارمز و در بستر نرم‌افزار Max QDA تحليل شده ‌است. يافته‌هاي پژوهش شش شايستگي را ارائه داده است: شاخص‌هاي عملكرد موفق مدير براي مربيگري (از منظر شاگرد)؛ باورهاي مدير براي مربيگري در قالب باورهاي تسهيل‌كننده، مانند باور به توانايي افراد و آزادي عمل دادن، و باورهاي بازدارنده، مانند ترس از دست دادن جايگاه؛ دانش مورد نياز، شامل دانش‌هاي تخصصي مربيگري، پيش‌نياز مربيگري، كسب‌وكار؛ مهارت‌هاي مورد نياز مديران براي مربيگري عبارت‌اند از: مربيگري، بازخورد، تشخيص روحية شاگردي، بين‌فردي، ارتباطي، فردي؛ ويژگي‌هاي شخصيتي مورد نياز مديران در دو دستة ويژگي‌هاي شخصيتي مثبت و ويژگي‌هاي شخصيتي سمي[1] تقسيم‌بندي شد. در بخش آخر به انگيزه‌هاي شخصي مدير و مرتبط با شاگرد و عوامل ضدانگيزشي مديران در فعاليت مربيگري اشاره شد.