الگوي آموزش هوشمند بومي با تأكيد بر سازمان‌هاي مشاركت‌كننده (مطالعة موردي: آموزش‌وپرورش استان تهران والبرز)

تحولات شتاب‌زدة جهاني پديدة نوين و اجتناب‌ناپذير برخورداري از فناوري‌هاي نوين در آموزش را، با عنوان آموزش هوشمند، مطرح مي‌سازد كه سهم هر كشور در متناسب‌سازي و بومي‌سازي آن قابل ‌توجه است. هدف از پژوهش حاضر ارائة مدل آموزش هوشمند بومي با توجه ويژه به نقش سازمان‌هاي مشاركت‌كننده است. جهت تدوين مدل، رويكرد پژوهشي كيفي داده‌بنياد با روش گردآوري داده‌ها از طريق مصاحبة نيمه‌ساختاريافته در جامعة آماري فعالان عرصة آموزش در استان تهران استفاده شد. با انجام دادن 14 مصاحبة كيفي و حصول اشباع نظري مدل آموزش هوشمند بومي طراحي شد كه در مركز آن آموزش هوشمند بومي با تعامل بين مجريان، تنظيم‌كنندگان، توسعه‌دهندگان، و مخاطبان قرار داشت و بر اساس يافته‌ها كاركرد صحيح مدل منوط به وجود عناصر و سازمان‌هاي مشاركت‌كننده در جامعه با وزارت آموزش‌وپرورش است. پيشنهادهاي كاربردي جهت توسعه و اثربخشي بيشتر مدل نيز ارائه شد.