تاريخ‌نگاري شفاهيِ دانش مديريت در ايران

زمينه. مطالعات تاريخي در رشتة مديريت در ايران يا انجام نشده يا به صورت پراكنده بوده و روشمند نبوده است. تاريخ شفاهي دانش مديريت در ايران به مثابة روشي متداول در تاريخ‌نگاري نيز مورد توجه محققان نبوده است.هدف. در اين مطالعه ثبت و ضبط خاطرات و مشاهدات استادان و پيشكسوتان مطلع از تطور دانش مديريت در ايران جهت تدوين تاريخ شفاهي اين دانش دنبال مي‏شود. عمدة هدف تاريخ شفاهي ثبت و نگهداري خاطرات و اطلاعات كساني است كه از رويدادهاي تاريخي در زمينه‌اي خاص باخبرند. روش پژوهش. در اين مقاله، روايت‌هاي شفاهي تعدادي از استادان پيشكسوت دانش مديريت در ايران با استفاده از روش تاريخ شفاهي ثبت و ضبط شده‌اند. مصاحبه‌شوندگان كنشگران اصلي در دوره‌هاي مختلف تطور مديريت بوده‌اند كه از روند شكل‌گيري و توسعة اين دانش در ايران آگاه و مطلع بودند. يافته‌ها. از مصاحبه با استادانِ پيشكسوت خاطرات، مشاهدات، شنيده‌ها، و اطلاعاتي به دست آمد كه به صورت خام و بدون دستكاري و دخالت مورخان روايت شده‌اند كه به تدوين تاريخي موثق و قابل استناد، منطبق با اصول و مراحل تاريخ شفاهي، منتج شده است و از برتري‌هاي آن ارائة كدها و كليدواژه‌هايي تاريخي است كه مي‌توانند موضوع مطالعة ساير محققان و مورخانِ مديريت قرار گيرند.نتيجه‌گيري. مورخان، ضمن رعايت اصالت تاريخ شفاهي و روايتِ آن بدون دستكاري، چهار مؤلفة اصلي شامل ساختارهاي مؤثر، خبرگان مؤثر، آثار مؤثر، و رويدادهايِ مؤثر بر علوم اداري را به عنوان الگويي نظري در تبيين و تدوين تاريخِ دانش مديريت در ايران استنتاج كردند.