بررسي نقش حضرت عيسي(ع) در آموزه‌هاي اصلي مسيحيت

اصول كلي عقايد هر دين و آييني، از تعاليم مؤسس آن خط‌مشي مي‌گيرد و پيروان آن به‌نوعي ادامه‌ دهندۀ راه رهبر خود هستند. جايگاه آورندۀ يك دين، همواره در طول تاريخ به‌صورت برجسته در پيشبرد اهداف آن نمايان بوده است. مسيحيت نيز ـ چنان‌كه از نامش پيداست ـ محوريت آن با عيسي مسيح(ع) است و طبيعي مي‌نمايد كه بايد آموزه‌ها و دگماهاي اصلي مسيحيت، براساس سخنان و رفتارهاي حضرت عيسي(ع) شكل گرفته باشد. اگر ثابت شود كه چنين معتقدات و باورهاي بنياديني در يك دين، ريشه در معارف و اعتقادات بنيان‌گذار آن ندارد، مي‌تواند در اصلِ مشروعيت آن خدشه‌اي جدي وارد كند. نقش حضرت عيسي(ع) در آموزه‌هاي اصلي مسيحيت را مي‌توان از عهد جديد استخراج كرد. اين مقاله به‌روش توصيفي ـ تحليلي و با محور قرار دادن نوشته‌هاي عهد جديد درصدد پاسخ‌گويي به نقش حضرت عيسي(ع) در شكل‌گيري آموزه‌ها و دگماهاي اصلي مسيحي است. نتايج حاصله حكايت از آن دارد كه حضرت عيسي(ع) در مهم‌ترينِ اين اصول، ازجمله اصل «تثليث»، «الوهيت عيسي»، «گناه نخستين»، «فيض» و «فدا» نقشي نداشته است؛ بلكه تعاليم او از اين امور تهي است.