چكيده فارسي :
هدف : آستاگزانتين كاروتنوييد طبيعي با آثار فارماكولوژيك مختلف مي باشد. مكانيسم مولكولي اثر ضد التهاب اين تركيب چندان مشخص نيست. هدف اين مطالعه، بررسي نقش TLR4 و سايتوكاينهاي التهابي IL-1, IL-6, TNFα در بروز اثر ضد التهابي آستاگزانتين در ماكروفاژها ميباشد. مواد و روشها: سلولهاي ماكروفاژي RAW264.7 با LPS القاي التهاب شدند. دوزهاي 100،50،25 ميكرومولار از آستاگزانتين براي تيمار سلولها بهكار برده شد. ميزان بيان ژن TLR4 به روش RT-PCR در دو زمان 24 و 48 ساعت پس از القا با LPS اندازه گيري شد. سطح سايتوكاينهاي IL-1, IL-6, TNFα با كيت الايزاي ساندويچي اندازهگيري شد. از آزمونهاي آماري و تست ANOVA يك طرفه براي آناليز دادهها استفاده شد. نتايج: LPS باعث افزايش ميزان بيان ژن TLR4 در هر دو زمان 24و 48 ساعت پس از القا شد p 0.001)) كه آستاگزانتين با هر سه دوز بهطور معنيداري آن را كاهش داد (p 0.001). سطح سايتوكاينهاي IL-1, IL-6, TNFα در سلولهاي ماكروفاژي القا شده با LPS افزايش يافته بود (p 0.05) كه دوزهاي50 و 100 ميكرومولار آستاگزانتين باعث كاهش معنيدار سطح سايتوكاينها شد.نتيجه گيري : آستاگزانتين با كاهش ميزان بيان TLR 4 كه در شرايط التهابي افزايش بيان پيدا ميكند باعث كاهش توليد سايتوكاينهاي التهابي IL-1, IL-6, TNFα كه در مسير سيگناليگ آن قرار دارند، ميشود. با توجه به اثر ضد التهابي آستاگزانتين و عوارض داروهاي ضد التهاب كنوني، آستاگزانتين داراي پتانسيل بالا جهت درمان بيماريهاي التهابي مزمن ميباشد.
