نقش ميكروگلياها در اثرات استرس بر يادگيري و حافظه

هدف از مقاله حاضر، ارائه يك مرور كلي از نقش ميكروگلياها در انعطاف‏پذيري سيناپسي و يادگيري و حافظه و امكان استفاده از هدف قراردادن ميكروگلياها به‫عنوان يك روش درماني براي بهبود نقايص شناختي مرتبط با شرايط استرس‏زا است.  اين مطالعه مروري با استفاده از بررسي سايت‏هاي مختلف علمي و پژوهشي و بدون محدوديت زماني انجام گرفته است. ميكروگليا به‫عنوان يك تنظيم كننده كليدي عمل‫كرد عصبي داراي گيرنده‏هاي NE و گلوكوكورتيكوئيدي است كه نشان‫دهنده نقش حياتي اين سلول‏هاي مغزي در تعديل اثرات استرس است. در پاسخ به آسيب مغزي يا التهاب عصبي، تعداد ميكروگلياها افزايش يافته و فعال مي‏شوند. ميكروگلياهاي فعال شده به‫محل التهاب مهاجرت و مولكول‫هاي متعددي مانند سيتوكين‏ها، كموكاين‏ها و گونه‏هاي اكسيژن واكنشي را ترشح مي‏كنند. اين مولكول‏ها بر روي شكل‏پذيري سيناپسي و يادگيري و حافظه در شرايط مختلف اثر مي‫گذارند. ميكروگلياها به استرس و هورمون‫هاي استرس بسيار حساس هستند. بررسي اثر استرس حاد و استرس مزمن بر تغييرات در بيان ژن مرتبط با ميكروگلياها نشان مي‏دهد كه استرس بيان ژني در ميكروگلياها از جمله سيتوكين‫ها را تحت تاثير قرار مي‏دهد. تغييرات ميكروگليا در اثر عوامل استرس زا ممكن است سيناپس ها را تحت تاثير قرار دهد و در نتيجه باعث اختلال در يادگيري و حافظه شود. استرس طولاني مدت ممكن است مكانيسم‏هاي سيناپسي را از طريق تغييرات در ميكروگلياها تغيير دهد. بنابراين در سال‌هاي آينده، ميكروگليا ممكن است به يك هدف سلولي براي جلوگيري از اختلالات حافظه مرتبط با استرس تبديل شود.