بررسي دانش بومي در رابطه با مصارف محلي گياه مورينگا در مناطق جنوبي ايران

مقدمه: مورينگا يا گز روغني درختچه اي بومي با ارزش تغذيه اي بالا، در مناطق كوهستاني جنوب شرق ايران، از بشاگرد هرمزگان تا مرز پاكستان گسترش دارد. اين گياه از گذشته تاكنون به درستي شناخته نشده است. مطالعه به منظور گردآوري دانش بومي در رابطه با مصارف محلي گياه مورينگا در جنوب ايران صورت گرفته است.روش كار: مطالعه ميداني و با استفاده از چك ليست، مشاهده همراه با مشاركت و مصاحبه انجام شد. داده ها از طريق حضور مستقيم پرسشگرها و مصاحبه در پاييز و زمستان 1399، در هرمزگان و سيستان و بلوچستان جمع آوري شد. 40چك ليست از افراد ساكن در مناطق مورد مطالعه كه تمايل به همكاري داشتند جمع آوري شد. داده ها توسط نرم افزارSPSS آناليز شدند، براي توصيف متغيرهاي پيوسته از ميانگين و انحراف معيار استفاده و متغيرهاي طبقه اي با تعداد و درصد گزارش شدند.يافته‌ها: ميانگين سني افراد 14.91±47.82 سال و در محدوده 23 تا 80 سال قرار داشتند. روش مصرف در هر دو منطقه بيشتر بصورت خوراكي (81 درصد)، و يا استفاده از روغن آن به صورت مالشي (19 درصد) بود. 90.5 درصد افراد گياه را به صورت چاشني و افزودني غذا، روغن، دمنوش و 9.5 درصد بصورت مرهم و ضماد براي بهبود زخم استفاده مي كردند. 85 درصد بوميان منطقه، گياه را بصورت خشك و 15درصد بصورت تازه مصرف كنند.نتيجه گيري: مصارف محلي گياه مورينگا در مناطق جنوبي ايران بيشتر به صورت خوراكي و به شكل چاشني غذا، روغن و دمنوش بود. در موارد كمتري نيز به عنوان مرهم و ضماد براي بهبود زخم استفاده مي شد.