تجارب دانشجويان طب ايراني دانشگاه علوم پزشكي ايران از آموزش درمانگاهي: يك مطالعه كيفي

مقدمه: آموزش باليني از مهمترين دوره‌هاي آموزشي در رشته پزشكي است و مطالعات نشان دهنده چالشهاي متعدد در اين حيطه مي‌باشند. اين مطالعه براي بررسي تجارب دانشجويان طب ايراني از آموزش درمانگاهي در دانشگاه علوم پزشكي ايران انجام شد.روش كار: در اين مطالعه كه در سال 1400 به روش كيفي در دانشكده طب ايراني دانشگاه علوم پزشكي ايران انجام شد، پس از اخذ رضايت نامه آگاهانه كتبي، 15 دانشجوي دكتراي تخصصي طب ايراني به روش هدفمند با حداكثر تنوع انتخاب شدند و تجارب آنها از آموزش درمانگاهي به روش مصـاحبه نيمه ساختار مند جمع آوري شد. در نهايت متن مصاحبه‌هاي پياده شـده چندين بار خوانده و مورد تجزيه و تحليل محتوايي از نوع قراردادي قرارگرفت.يافته‌ها: يك درون مايه باعنوان موانع آموزش درمانگاهي و 3 طبقه با عناوين «برنامه آموزشي ، «شيوه‌هاي ياددهي و «امكانات آموزشي»، مشخص شد. عمده مسائل مطرح شده مربوط به برنامه ريزي آموزشي و ويژگيها و توانمندي اساتيد در آموزش دادن بود.نتيجه گيري: تجربيات دانشجويان مورد بررسي نشان داد آموزش درمانگاهي طب ايراني در اين دانشگاه نياز به توسعه برنامه آموزشي و ارتقاي اهداف دوره دارد، بطوريكه براي مديريت بيماريهاي شايع علاوه بر غني‌تر شدن دوران تئوري، بيماران بيشتري در دوران عملي در حضور اساتيد معرفي شوند و مورد مباحثه قرار گيرند. همچنين تنوع بيشتر بيماران، يكسان سازي روشهاي تشخيص و درمان اساتيد و بهينه سازي محيط درمانگاه لازم است.