قياس‌هاي تاريخي و بازشناسي توافق‌هاي هسته‌اي ايران (1392-1394)

اغلب، افراد انساني هنگام مواجهه با رويدادها يا موقعيت‌هاي جاري ناآشنا يا جديد تلاش مي‌كنند از مقايسه اين رويدادها با رويداد يا موقعيتي در گذشته براي فهم رويداد جاري كمك بگيرند. فهم يك رويداد يا موقعيت جاري از گذر قياس آن با رويداد يا موقعيتي در گذشته يك سازوكار يا ميانبر شناختي است كه روانشناسي شناختي از آن به عنوان «استدلال قياسي» اشاره مي كند. پژوهش حاضر با تمركز بر رويداد سياست خارجي «مذاكرات و توافقات هسته‌اي ايران-گروه 1+5» نشان داده است چگونه برخي شخصيت هاي سياسي، رسانه ها و كاربران آنها در ايران كوشيده اند با توسل به قياس‌هاي تاريخي رويداد «مذاكرات و توافقات هسته‌اي سه‌گانه ايران-گروه1+5» را فهم كنند. بر اساس يافته‌هاي پژوهش، قطعنامه 598، قرارداد الجزاير 1981، ملي شدن صنعت نفت، معاهده تركمانچاي، پيمان سعدآباد، معاهده گلستان، معاهده پاريس، اميركبير، آرش كمانگير، صلح حديبيّه و صلح امام حسن(ع)، قياس‌هاي تاريخي‌اي هستند كه قياسگران با توسل به آنها رويداد سياست خارجي «مذاكرات و توافقات هسته‌اي ايران-گروه1+5 (1394-1392)» را فهم كرده اند كه از اين ميان، قطعنامه 598 و صلح حديبيّه هر يك به طور برابر با فراواني 22 درصد، فراگيرترين قياس‌ها هستند. استنباط نويسندگان اين است كه ميان موافقان و مخالفان «توافقات هسته‌اي سه‌گانه ايران-1+5» در جامعه ايراني نبردي قياسي در جريان بوده كه ابزار اين نبرد را رتوريك‌ ايران‌/ملي گرايي-اسلام‌گرايي شكل داده‌ است.