زمينه‌هاي بازآفريني بحران در روابط ايران و عربستان سعودي

جمهوري اسلامي ايران و عربستان سعودي از مهم‌‌ترين بازيگران منطقه خليج فارس و غرب آسيا بوده كه پس از انقلاب اسلامي روابط پر فراز و نشيبي را تجربه كرده‌اند. در حالي كه قبل از انقلاب اسلامي علي‌رغم رقابت‌هاي پيدا و پنهان، اهداف و منافع موازي را دنبال نموده و نوعي همگرايي و ثبات نسبي بر روابط آنها حاكم بود. اما با وقوع انقلاب اسلامي، ساخت‌هاي اجتماعي و هويتي متضادي بين ايران و عربستان برساخته شد كه به تبع اين ساخت‌هاي متعارض، واقعيتهاي ناسازگار و معكوس بر روابط آنها سايه انداخته و تقابل و تضاد بر مناسبات دو كشور حاكم شده است. از اين رو، الگوي روابط منازعه‌آميز ميان دو كشور شكل گرفته به گونه‌اي كه روابط مسالمت‌آميز در مناسبات آنها امري زودگذر و وقوع بحران و باز رخداد بحران به امري ماندگار و بنيادين تبديل شده ‌است.اين پژوهش با روش تحليلي-توصيفي به بررسي دلايل و زمينه‌هاي عودشدن بحران در روابط دو كشور پرداخته و داده‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه باز رخداد بحران،‌ در مناسبات آنها، تابعي از ژرف ساخت‌هاي اجتماعي متضاد(مانند اسلام سياسي در مقابل اسلام وهابي) و عناصر ناساز هويتي (همانند انقلابي‌گري و ايران گرايي تاريخي در برابر محافظه كاري و عرب گرايي سعودي) و كنشهاي كلامي مخاصمه آميز نخبگان سياست و ديانت دو كشور بوده است.