تأثير پسينيِ بحران گروگان‌گيري بر روابط ايران و آمريكا

بخش اعظم تاريخ روابط خارجي كشور ايران، به مدت بيش از نيم قرن، متاثر از رابطه با ايالات متحده و كيفيت آن بوده است. هدف اصلي اين نوشتار پرداختن به دوره اي از اين روابط؛ شامل تسخير سفارت آمريكا توسط دانشجويان ايراني؛ و تبعات و پيامدهاي منفي آن است. بدين منظور از نظريه «وابستگي به مسير»، براي تبيين اين رابطه بهره گرفته شده است. سوال اصلي تحقيق، به اين امر اختصاص يافته است كه؛ وابستگي به مسير چگونه با توجه به محيط و شرايط آن دوره سبب ساز پيش رفتن اوضاع به سمت و سوي خصومت و دشمني بين دو كشور گرديده است. مدعاي اين پژوهش بر اين فرضيه استوار است كه، تصميمات متقابل دو كشور پس از آن واقعه به عنوان يك نقطه عطف، متضمن وابستگي به مسير بوده است و بواسطه آن قابل تبيين است. بنابراين، پس از جستجو در كتب و مقالات مختلف، با سود جستن از روش كيفي به تحليل و تبيين تصميمات و اقدامات طرفين درگير در بحران مبادرت نمودم. يافته هاي پژوهش بر تاثير منفي وابستگي به مسير در محيط بحراني و عدم اطمينانِ حاصل از آن بزنگاه مهم دلالت دارد. نتيجه اين كه؛ تصميمات تهران و واشينگتن به دليل وابسته به مسير بودن در هر مرحله، بر وخامت اوضاع افزوده است.