هويت متحول سياست خارجي چين و راهبرد نظم‌سازي نهادي در دورۀ پسامائو

رفتار سياست خارجي چين پس از به‌قدرت رسيدن نخبگان دورۀ پسامائو، به‌لحاظ جهت‌گيري‌هاي منطقه‌اي و جهاني تغييرات چشمگيري داشته است. ايدئولوژي مائو كنار گذاشته شد و توسعۀ اقتصادي و تعامل با نظام سرمايه‌داري براي دريافت سهم از كيك اقتصاد جهاني، در دستوركار رهبران حزب كمونيست قرار گرفت. دراين‌بين، سازمان‌ها و نهاد‌هاي چندجانبه، به‌عنوان ابزاري براي نفوذ در ساختار قدرت در سطح منطقه‌اي و جهاني به‌كار رفته‌اند. يكي از دلايل انتقال پارادايم سياست خارجي چين از مائوئيسم به توسعه‌گرايي بازارمحور، تغيير در هويت سياست خارجي و ادراك راهبردي نخبگان چيني بوده است. پرسش اصلي پژوهش حاضر اين است كه «چه عاملي سبب تغيير موضع چين از سياست خارجي مقابله‌جويانۀ ايدئولوژيك به سياست خارجي مشاركت‌جويانۀ توسعه‌گرا شد؟» و «جايگاه سازمان‌ها و نهادهاي چندجانبه‌گرا در اين فرايند چگونه متحول شد؟» فرضيۀ پژوهش حاضر اين است كه «تحول در ادراك راهبردي نخبگان سياست خارجي پسامائو سبب شده است كه سازمان‌ها و نهادهاي چندجانبه در قالب ايفاي نقش دولت توسعه‌گراي مشاركت‌جو، در كانون سياست خارجي چين براي ارتقاي موقعيت اقتصادي قرار گيرند و سياست خارجي چين در ابتدا به‌سوي مشاركت نهادي و در مراحل بعد، به‌سوي موازنه‌سازي نهادي پيش برود.