چالش‌هاي سياست همسايگي چين

يكي از تحولات مهم ايجادشده در سياست خارجي چين پس از جنگ سرد، تمايل پكن به حفظ روابط دوستانه با كشورهاي همسايه است. هدف اين كشور از برقراري روابط خوب با همسايگان، فراهم كردن محيطي مطلوب‌تر براي توسعۀ اقتصادي داخلي و سپس، افزايش ثروت و قدرت اين كشور در عرصۀ جهاني بوده و به‌همين‌دليل، سياست يكپارچۀ منطقه‌اي به‌نام سياست پيراموني يا سياست همسايگي را تدوين كرده است. پرسشي كه در پژوهش پيش‌رو در پي پاسخ‌گويي به آن هستيم، اين است كه «چين چه راهبرد‌هايي را در چارچوب سياست همسايگي خود اتخاذ كرده و دراين‌راستا با چه چالش‌هايي روبه‌روست؟» در پاسخ به اين پرسش بايد گفت، «سياست همسايگي خوب» در دوران دنگ شيائوپينگ، «سياست همسايه به‌عنوان شريك» در دوران جيانگ زمين، «سياست همسايگي خوب، امن، و مرفه» در زمان هو جينتائو، و «سياست جامعۀ مشترك با سرنوشت مشترك» در زمان شي جين‌پينگ ازجملۀ سياست‌هاي همسايگي چين به‌شمار مي‌آيند. درواقع، چين تنها قدرت درحال‌ظهوري نيست كه تلاش مي‌كند، از طريق ابتكارات بلندپروازانۀ سياست خارجي، به پيرامون خود شكل دهد، بلكه پيش‌از‌آن، اتحاديه اروپا نيز در اين مسير گام نهاده بود. هدف مقالۀ حاضر اين است كه نشان دهد، رهبران چين با درك درست نظام بين‌الملل و تغيير تفكر راهبردي خود، سياست خارجي مناسب و به‌تبع آن، ديپلماسي همسايگي درخوري را درپيش گرفته و توانسته‌اند محيط امني براي توسعۀ خود فراهم كنند كه سبب شكل‌گيري نظم منطقه‌اي جديدي مي‌شود.