بازنمايي امر منازعه در روابط ايران و عربستان(1397-1392)

در پي پيروزي انقلاب اسلامي، ايران و عربستان، روابط خصمانه اي در برابر يكديگر درپيش گرفتند. رويكردهاي متفاوت در مسائل منطقه اي و جهاني و تلاش براي تبديل شدن به نمادي از قطب هاي مذهبي شيعه و سني، سبب شد تا رابطه اي نه چندان مثبت بين دو كشور حاكم باشد. اكنون، اين پرسش مطرح مي شود كه «چرا با وجود همگوني ديني و برخي منافع منطقه اي، اين دو كشور همچنان بر دشمني هاي خود اصرار ورزيده اند؟ » فرضيۀ پژوهش نيز برپايۀ نظريۀ امنيت هستي شناختي اين است كه «پايبندي آن ها به دشمني با ديگري، به امري عادي تبديل شده است كه منافعشان را به گونه اي مطلوب تر تأمين مي كند و تمايلي ندارند كه با تغيير نگاه خود به ديگري، اين روند عادي را برهم زده و بر اين اساس، منازعۀ آن ها بُعد هويتي (سازه انگارانه) و هستي شناختي دارد ». روش انجام پژوهش حاضر، تحليلي - توصيفي بوده و براي گردآوري داده ها، از روش كتابخانه اي و همچنين سايت ها استفاده شده است.