منطقه‌اي‌ شدن مداخلۀ قدرت‌هاي بزرگ و سياست خاورميانه‌اي روسيه

برپايۀ ديدگاه هاي جريان اصلي، غرب، نقش بنياديني در شكل دهي به سياست خاورميانه اي روسيه دارد و چگونگي حضور خاورميانه اي مسكو، تا حد زيادي تابع سطح تنش و تشديد اختلافات روسيه با ايالات متحده بوده است. چنين ايده هايي بدون توجه به پويايي هاي بين المللي و پيچيدگي هاي محيط درحال تغيير خاورميانه، همچنان برپايۀ نوعي ذهنيت نظري جنگ سردي از احياي نقش شوروي در منطقه و تصميم روسيه براي به چالش كشيدن ايالات متحده سخن مي گويند. با توجه به اين كاستي ديدگاه هاي جريان اصلي، در پژوهش حاضر تلاش كرده ايم سياست خاورميان هاي روسيه را با نگاهي فراتر از ايده هاي غالب در اين حوزه بررسي كنيم؛ از اين رو، پرسش اصلي موردبررسي در اين پژوهش اين است كه «سياست خاورميان هاي روسيه برپايۀ چه متغيرهايي قابل تبيين است؟ » و فرضيۀ ارائه شده در پاسخ به اين پرسش، ضمن بهره برداري از مفروضه هاي كليدي جريان اصلي، بر منطقه اي شدن سياست و امنيت در خاورميانه و نقش فزايندۀ كنشگران و پويايي هاي نوظهور منطق هاي تأكيد مي كند كه ناگزير، گزينه ها، منافع، و دغدغه هاي متفاوتي را پيش روي مداخلۀ قدرت هاي بزرگ، به ويژه روسيه، قرار مي دهد. برپايۀ چارچوب منطقه ا ي شدن مداخلۀ قدرت هاي بزرگ، سياست خاورميانه اي روسيه و مداخلۀ فزايندۀ آن در معادلات منطق هاي، بيش از آنكه متأثر از متغيرهاي سيستمي اي همچون پويايي هاي روابط با غرب باشد، از پويايي هاي سياسي، امنيتي، و اقتصادي داخلي خاورميانه تأثير پذيرفته است كه به گونه اي فزاينده، پيشران هاي تعيين كنندۀ آن، منطقه اي شده، و فرصت ها و تهديدهاي متنوعي را در حوزه هاي گوناگون تروريسم، انرژي، فروش تسليحات، و روابط خارجي با دولت هاي منطقه، پيش روي رهبران عمل گراي روسيه گذاشته اند. چنين حضوري براي روسيه، به معناي بازگشت به طرح هاي تجديدنظرطلبانه و هژمونيك جنگ سردي نيست.