شيوۀ مواجهۀ اركان حقوق بشري سازمان ملل متحد با ايران (2020-2015)

دعاوي نقض حقوق بشر در جمهوري اسلامي ايران يكي از محوري‌ترين چالش‌هاي ايران با نظام بين‌المللي بوده و طيف وسيعي از موضوعات و دعاوي حقوق بشري در قالب انتشار گزارش‌هاي گزارشگران ويژه، گزارش‌هاي دبيركل سازمان ملل متحد و نيز قطعنامه‌هاي مجمع عمومي سازمان ملل متحد در خصوص وضعيت حقوق بشر در ايران مطرح شده است. اين پژوهش با هدف پاسخ به اين سؤال كه اسناد حقوق بشري سازمان ملل چه رويكردي را نسبت به ايران برگزيده است و اين كه براي كاستن از سطح تعارض و چالش چه راهكارهايي را مي‌توان انديشيد، تلاش دارد تا با كاربست روش مطالعه اسنادي، به بررسي دعاوي حقوق بشري اركان حقوق بشري سازمان ملل متحد عليه جمهوري اسلامي ايران و نيز راه‌كارهاي عملياتي براي برون‌رفت از وضعيت چالش، در سه سطح كوتاه مدت، ميان مدت و بلندمدت بپردازد. يافته‌هاي اين پژوهش حاكي از آن است كه هرچند برخي از وجوه و زمينه‌هاي بروز چالش، ريشه در عناصر گفتماني و نيز زبان استعاره‌اي متفاوت گفتمان حقوق بشري ايران و نظام بين‌الملل دارد، با اين حال، راهكارهاي متعددي براي حداقل‌سازي تنش در زمينه حقوق بشر ميان ايران و نظام بين‌المللي وجود دارد و مي توان ضمن حفظ ارزش هاي اسلامي و ايراني در زمينۀ حقوق بشر، مانع طرح دعاوي حقوق بشري و خلق چالش هاي بين المللي براي كشور شد.