اختلالات روان‌پزشكي و بدكاركردي هاي جنسي

بدكاركردي هاي جنسي، از شيوع بالايي در بيماران روان‌پزشكي برخوردار هستند. اين بدكاركردي ها، ممكن است به دليل آسيب‌شناسي و يا رويكردهاي دارودرماني اختلالات روان‌پزشكي شكل بگيرند. مطالعات متعددي به بررسي رابطه بين بدكاركردي هاي جنسي و اختلالات روان‌پزشكي پرداخته اند. در اين مطالعه مروري سعي شده است با بررسي پژوهش‌هاي متعدد انجام شده در اين حوزه، اين رابطه و ابعاد آن بررسي گردند.  به طور كلي، نتايج مطالعات نشان دهنده نقش موثر اختلالات روان‌پزشكي و داروهاي مصرفي در شكل گيري بدكاركردي هاي جنسي مي‌باشند. علايم مثبت اسكيزوفرني (مانند سايكوز و توهمات) و علائم منفي آن (مانند فقدان احساس لذت)، ممكن است به شكل منفي باعث اختلال در روابط بين‌فردي و روابط جنسي گردند. افسردگي و اختلالات خلقي ممكن است بر ميل جنسي، برانگيختگي جنسي، ارگاسم و عملكرد نعوظ تأثير بگذارند. داروهاي ضدافسردگي كلاسيك نسبت به ضدافسردگي هاي نسل دوم، اثرات جانبي بيشتري بر كاركردهاي جنسي دارند. همچنين، اختلالات اضطرابي بر بدكاركردي هاي جنسي مانند اختلال ميل جنسي، عملكرد نعوظ و مشكلات ارگاسم تأثير مي گذارند. بيماران داراي اختلالات خوردن، ممكن است از مشكلات جنسي رنج ببرند. اختلالات شخصيت، به‌ويژه اختلال شخصيت مرزي و اختلال شخصيت نمايشي با بدكاركردي هاي جنسي ارتباط دارند. عليرغم تمامي اين نتايج، مطالعه در اين حوزه داراي محدوديت‌هاي روش‌شناسي اساسي مي‌باشد كه بايد در مطالعات آتي، مورد توجه قرار گيرد.