مدل‌يابي معادلات ساختاري نقش ميانجي تاب‌آوري در رابطه بين راهبردهاي تنظيم‌شناختي هيجان با بهزيستي روان‌شناختي بيماران مبتلا به سندروم روده تحريك‌پذير

مقدمه: سندرم روده تحريك‌پذير، يك اختلال عملكردي مزمن و اغلب ناتوان‌كننده تعامل روده و مغز، يك چالش بهداشت عمومي است كه بر كار، مشاركت اجتماعي و بهزيستي روان‌شناختي افراد تأثير مي‌ گذارد. در اين راستا هدف از پژوهش حاضر بررسي مدل ‌يابي معادلات ساختاري نقش ميانجي تاب آوري در رابطه بين راهبردهاي تنظيم‌شناختي هيجان با بهزيستي روان‌شناختي بيماران مبتلا به سندروم روده تحريك‌ پذير بوده است.روش: مطالعه حاضر توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه‌ آماري كليه بيماران مبتلا به سندروم روده تحريك‏‌پذير مراجعه‌كننده مركز سلامت گوارش بيمارستان الزهرا اصفهان در سال 1402 بودند. حجم نمونه بر اساس مدل كلاين(2023م) و با روش نمونه‏‌گيري در دسترس 300 نفر انتخاب شد. ابزار گردآوري داده‌ هاي پژوهش مقياس تاب‏آوري (CD RISC) كومپل سيل و آستين (2007م)، پرسش‌نامه‌ تنظيم‌شناختي هيجان (CERQ) گرانفسكي و همكاران (2001م) و مقياس بهزيستي روان‌شناختي (PWBS) ريف(م1989م) بود. تحليل آماري داده‌‏ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و AMOS نسخه 28 انجام گرفت.نتايج: يافته ‌هاي پژوهش نشان داد، تنظيم‌شناختي هيجان ناسازگارانه (0.68 =β و 0.002=sig)، تنظيم‌شناختي هيجان سازگارانه (0.73=β و 0.002=sig) بر بهزيستي روان‌شناختي اثر مستقيم و معنادار دارد. در نهايت تاب ‌آوري (0.71=β و 0.05 p) داراي اثر مستقيم و معنادار بود و در رابطه بين راهبردهاي تنظيم‌شناختي هيجان با بهزيستي روان‌شناختي توانست نقش ميانجي معنادار ايفا كند. همچنين مدل نهايي پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بود (0.026=RMSEA و 0.05 p).نتيجه ‌گيري: مي توان نتيجه‌ گيري كرد كه باتوجه‌به نقش ميانجي معنادار تاب ‌آوري، مي‌ توان با به‌كارگيري مداخلات مؤثر همانند آموزش تنظيم هيجان و آموزش تاب‌ آوري، ميزان بهزيستي روان‌شناختي در بيماران مبتلا به سندروم روده تحريك‌‏پذير را ارتقا داد.