رابطه احساس تنهايي با بهزيستي روان‌شناختي و نشخوار فكري در دانشجويان: بررسي نقش ميانجي استرس ادراك‌شده

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه‌ احساس تنهايي با بهزيستي روان ‌شناختي و نشخوار فكري دانشجويان و بررسي نقش ميانجي استرس ادراك ‌شده دراين‌رابطه انجام شد.روش: بدين‌منظور، 360 نفر از دانشجويان دانشگاه شيراز  در سال تحصيلي 1402-1401 به روش نمونه ‌گيري خوشه‌ اي چند مرحله‌ اي از 8 دانشكده اين دانشگاه انتخاب شدند. روش اين پژوهش از نوع همبستگي و توصيفي است. براي جمع ‌آوري داده‌ هاي پژوهش از پرسش ‌نامه‌ هاي بهزيستي روان‌ شناختي (فرم كوتاه) ريف (1989م)، نشخوار فكري نولن -  هوكسما و مورو (1991)، احساس تنهايي راسل (1996م) و استرس ادراك شده كوهن (1983م) استفاده شده است. براي تحليل داده ‌ها از آزمون ‌هاي همبستگي پيرسون، تحليل رگرسيون و در ادامه از نرم‌افزار ايموس براي تحليل مسير و ارائه مدل استفاده شده است.نتايج: پس از بررسي مفروضه‌ هاي تحليل مسير و برآورده‌شدن آن ها و شناسايي مدل مفروض، نوبت به آزمون مدل پژوهش رسيد و اثرهاي مستقيم و غيرمستقيم بررسي شد. نتايج پژوهش نشان داد، احساس تنهايي به طور مستقيم و در سطح معني‌ داري بهزيستي روان ‌شناختي و نشخوار فكري را پيش ‌بيني مي كند. همچنين احساس تنهايي به واسطه‌ استرس ادراك ‌شده در سطح معني‌ داري بهزيستي روان ‌شناختي و نشخوار فكري را پيش ‌بيني مي كند. در انتها شاخص‌ هاي برازش بررسي شد و اين شاخص ‌ها برازش مطلوبي با داده ‌ها نشان دادند. بحث و نتيجه‌ گيري: اين يافته مي ‌تواند اهميت احساس تنهايي و سپس استرس ادراك‌ شده در پيامدهاي منفي كه بر سلامت روان برجاي مي‌ گذارند را نشان دهد. درواقع با افزايش سطوح احساس تنهايي، سطوح استرس ادراك ‌شده افزايش پيدا مي كند و به نوبه خود سطوح بالاي استرس ادراك‌شده موجب كاهش بهزيستي روان‌شناختي و افزايش نشخوار فكري مي‌ شود؛ بنابراين مي توان نتيجه‌ گيري كرد، بايد در سنين كمتر از احساس تنهايي و استرس ادراك ‌شده افراد پيش گيري كرد و از شدت آن ها كاهش داد.