پديدارشناسي توصيفي از مصاديق عدم صداقت روان‌درماني روان‌درمانگران

مقدمه: شواهدي وجود دارد كه نشان مي‌دهد مردم در هر زمينه‌اي از زندگي خود با دروغ سروكار دارند يا دروغ مي‌گويند و يا حقايق را پنهان مي‌كنند. بااين‌حال، پذيرفتن اينكه اين اتفاق در روان‌درماني رخ مي‌دهد تا حدودي شگفت‌انگيز و حتي نگران‌كننده است. هدف پژوهش حاضر شناسايي مصاديق عدم صداقت روان‌درماني از ديدگاه روان‌درمانگر در سال 1402 بود.روش: روش مورد استفاده در اين پژوهش، كيفي از نوع پديدارشناسي توصيفي بود. جامعه‌ آماري اين پژوهش شامل همه‌ روان‌درمانگران مستقر در مراكز مشاوره شهر آمل در سال 1402 بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري نظري در اين پژوهش شركت داشتند. 16 روان‌درمانگر نمونه اين مطالعه را تشكيل دادند كه براي گردآوري اطلاعات از پروتكل مصاحبه‌ نيمه‌ساختاريافته‌ 5 محوري عدم صداقت روان‌درماني استفاده شد. براي تجزيه‌وتحليل اطلاعات از روش توصيفي هفت‌مرحله‌اي كولايزي استفاده شد.نتايج: پايايي كدگذاري از طريق توافق كاپاي كوهن براي پنج محور از چهار داور، متوسط 0.81 (0.72 تا 0.91) به‌دست آمده كه شدت توافق در سطح «تقريباً كامل» را نشان مي دهد. يافته‌ها نشان داد، عدم صداقت در اتاق درمان گريزناپذير است و دلايل عدم صداقت درمانگران شامل دلايل فردي از جمله؛ نقش حرفه‌اي درمانگر و دلايل برون فردي ازجمله؛ تجارب جنسي مراجع و حريم خصوصي مراجع، تجارب مرتبط با منفعت درماني و تجارب زيسته در جامعه است.بحث و نتيجه‌گيري: باتوجه‌به نتايج، روان‌درمانگران احساساتي همچون خشم، تنفر و غم را در جلسات روان‌درماني پنهان مي‌كنند و ترجيح مي‌دهند جزئيات مسائل جنسي، تجارب ناخوشايند و اختلافات خانوادگي مراجعين را با آنها بازگو نكنند. همچنين عدم صداقت درمانگران معمولاً غيرعامدانه بوده و براي كمك و حمايت درماني مراجعين است.