اثر حاد فعاليت مقاومتي با و بدون محدوديت جريان خون و ماسك هايپوكسي بر غلظت پلاسمايي IGF-1، لاكتات خون و ميزان درك فشار فعاليت در مردان تمرين كرده

اهداف: فعاليت مقاومتي با شيوه‌هاي نوين تمريني پاسخ‌هاي فيزيولوژيكي و رواني مختلفي را به همراه دارد. از اين رو، هدف اصلي اين پژوهش بررسي آثار محدوديت جريان خون و ماسك هايپوكسي بر غلظت پلاسمايي عامل رشد شبه انسولين-1 (IGF-1)، لاكتات خون و ميزان درك فشار فعاليت در پاسخ حاد فعاليت مقاومتي در افراد تمرين كرده بود.روش مطالعه: در اين مطالعه 11 فرد تمرين كرده (با ميانگين سني سال 5.70 ± 29.18 و شاخص توده بدني3.80 ± 25.27كيلوگرم بر متر مربع) به مدت سه هفته متوالي به صورت تصادفي و در سه گروه سنتي (كنترل) (1RM 75%-80%)، فعاليت مقاومتي به همراه محدوديت جريان خون و ماسك هايپوكسي ( 1RM20%-50%) قرار گرفتند. فعاليت مقاومتي شامل اجراي 4 نوبت حركت باز شدن پا بود. نمونه‌هاي خوني قبل و بلافاصله بعد از فعاليت اندازه گيري شد و براي ارزيابي شاخص درك فشار فعاليت، آزمودني ها با اجراي هر نوبت از فعاليت وضعيت خود را با توجه به جدول 6-20 ارزشي مقياس  بورگ نسبت به فشار تمرين گزارش مي دادند. داده‌ها با استفاده از روش تجزيه و تحليل واريانس مكرر، آزمون هاي تجزيه و تحليل واريانس مختلط و آزمون تعقيبي بونفروني در سطح معناداري 0.05 p مورد بررسي قرار گرفت.يافته ها: هر سه روش فعاليت مقاومتي موجب افزايش معني دار لاكتات خون و ميزان درك فشار (0.05 p) و عدم تغيير غلظت پلاسمايي IGF-1 در روش بدون محدوديت پس از فعاليت شد. همچنين، فعاليت مقاومتي با ماسك هايپوكسي ميزان غلظت لاكتات خون و  درك فشار فعاليت را به اندازه قابل توجهي نسبت به دو روش ديگر افزايش داد (0.001 p).نتيجه گيري: نتايج اين تحقيق نشان داد كه فعاليت مقاومتي با هر سه روش تمريني موجب پاسخ هاي متفاوت غلظت پلاسمايي IGF-1 لاكتات خون و ميزان درك فشار فعاليت مي شود كه ميزان اين تغييرات بستگي به شدت و نوع تمرين به كارگرفته شده دارد.