دانش بومي گياهان سمي و دارويي براي دام در بين بهره برداران تركمن مراتع قشلاقي مراوه تپه، استان گلستان

هدف از تحقيق حاضر، شناسايي گياهان سمي براي دام، نشانه‌هاي مسموميت، روش‌‌هاي بومي درمان توسط عشاير بهره بردار و همچنين شناسايي گياهان دارويي براي دام و نحوه استفاده و خواص درماني آنها بود. انتخاب جامعه‌ي نمونه‌ي آماري پاسخگو از بين جوامع محلي بود كه در مورد اين تحقيق، جامعه پاسخگو مركب از عشاير تركمن در مراتع مراوه‌تپه بودند. مصاحبه به صورت نيمه ساختاريافته انجام شد. در اين مطالعه با كمك اداره منابع طبيعي شهرستان مراوه تپه، تعدادي از بهره بردار با تجربه براي مصاحبه اوليه معرفي و انتخاب شدند. پس از طرح موضوع و جلب اطمينان و اعتماد آنها در ارتباط با موضوع تحقيق، پرسش هايي در قالب مصاحبه مطرح شد. گياهان دارويي و سمي براي دام به زبان تركمني نام برده شدند و تمامي اطلاعات مرتبط با آن ها در قالب مصاحبه هاي حضوري و گه گاه مطرح كردن هر سؤال به صورت هاي متفاوت، ثبت شدند. در نهايت، 26 گياه سمي و 24 گياه دارويي براي دام توسط بهره برداران معرفي شد. عشاير تركمن منطقه بيان نمودند گياهان سمي در ابتداي دوره رويش و در زمان سبزي و شادابي بيشترين سميت را دارا هستند. گوسفند و گاو حساس ترين دام نسبت به گياهان سمي بودند. بارزترين نشان مسموميت، ورم شكم و نفخ در انواع دام بود. گياهان دارويي معرفي شده عمدتاً از برگ و مخلوط برگ و ساقه آن ها استفاده شده و اكثراً اثرات درماني در عفونت ها، زخم و بيماري انگلي و گوارشي داشتند.