شيوع و الگوي استفاده از ماسك و ارتباط آن با ابتلا و مرگ و مير از بيماري كويد 19 در شهر تبريز

زمينه. شيوع بيماري كوويد-19، بحراني جهاني بوده كه رعايت رفتارهاي پيشگيرانه عموم مردم از راه هاي اصلي قطع زنجيره انتقال بيماري و رهايي از اين بحران است. با اين حال پيروي از اعمال پيشگيرانه مي تواند تحت تاثير وضعيت روانشناختي افراد قرار گيرد. هدف از پژوهش فعلي، بررسي ميزان فراواني استفاده از ماسك توسط عابرين پياده و ارتباط آن با شيوع ابتلا به كوويد 19 و ميزان مرگ ناشي از آن در سطح شهر تبريز است. روش كار. در اين مطالعه مبتني بر جمعيت، 6600 عابر پياده به روش نمونه گيري متناسب چند مرحله اي در 9 منطقه تبريز از اول تا 31 خرداد ماه سال 1400 در شهر تبريز انتخاب شدند. داده ها با استفاده از روش مشاهده جمع آوري شد. براي هر آزمودني، جنس، سن تقريبي، استفاده از ماسك، نوع ماسك و استفاده صحيح يا نادرست ثبت شد. داده هاي ابتلا و مرگ و مير ناشي از كوويد-19 براي شش ماه اول سال 1400، از سيستم نظارت سندرميك يكپارچه (ISSS) استخراج شد. يافته ها. شيوع كلي استفاده از ماسك صورت 56.8 درصد بود (فاصله اطمينان 95درصد: 57.95- 55.56). از 3421 مرد، 1599 نفر (46.7 درصد) (فاصله اطمينان 95درصد: 48.4-45.1) و از 3179 زن، 2147 نفر (67.5 درصد) ( فاصله اطمينان 95 درصد: 69.2-65.9 ) از ماسك استفاده مي كردند (P lt;0.001). همبستگي بين شيوع استفاده از ماسك و ابتلا 0.375=r (P=0.320) و مرگ و مير 0.219 (P=0.571) از نظر آماري معنادار نبود. نتيجه گيري. استفاده از ماسك در تبريز به خصوص در بين مردان و جوانان به نسبت كم است و بين استفاده از ماسك در عابران پياده با ابتلا و مرگ ومير ناشي از كوويد-19 رابطه معناداري مشاهده نشد. پيامدهاي عملي. طبق نتايج تحقيق، در مواقع اپيدمي بيماري لازم است حساسيت لازم در جمعيت عمومي به خصوص مردان و جوانان براي استفاده صحيح از ماسك ايجاد و آموزش ها و مداخلات لازم جهت افزايش استفاده از ماسك و اقدامات محافظتي انجام شود.