مقايسه تزريق خون اتولوگ با متيل پردنيزولون در درمان بيماران مبتلا به فاشئيت پلانتار: كارآزمايي باليني يك سويه كور

زمينه. براي درمان فاشئيت پلانتار روش هاي مختلفي پيشنهاد شده است. از اين ميان تزريق خون اتولوگ در چند سال گذشته مورد بحث و بررسي قرار گرفته و يافته ها حاكي از تاثيرات آن در ميان مدت بوده و در برخي مطالعات نتايج بهتري به نسبت كورتيكواستروئيد نشان داده است. اين مطالعه با هدف مقايسه تاثير دو روش درماني تزريق موضعي خون اتولوگ و كورتيكواستروييد با گروه كنترل در درمان فاشئيت پلانتار انجام پذيرفت. روش كار. در مطالعه آينده نگر حاضر كه در بيمارستان شهيد بهشتي بابل طي سال هاي 1399- 1400 صورت گرفته است؛ نود بيمار فاشئيت پلنتار در دو گروه درمان توسط تزريق كورتيكواستروئيد و يا تزريق خون اتولوگ بررسي شدند. ميزان درد و رضايت بيماران در طي سه و شش ماه پس از تزريق توسط (Visual Analogue Scale, VAS) و (Room Mean Square, RMS) ثبت شد. توصيف و تحليل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS 22 با شاخص هاي توصيفي و آزمون هاي آماري در سطح معناداري 0/05 انجام پذيرفت. يافته ها. در ماه سوم پس از تزريق استروئيد و خون اتولوگ، دو گروه از لحاظ درد و رضايت اختلاف معناداري نداشتند. ولي شش ماه پس از تزريق، گروه خون اتولوگ به طور معناداري درد كمتري نسبت به گروه استروئيد داشتند (0/001 P). همچنين ميزان رضايت بيماران در گروه خون اتولوگ در ماه ششم نسبت به گروه تزريق استروئيد به طور معناداري بيشتر بود (0/018=P). ميانگين شدت درد در شش ماه پس از تزريق در گروه استروئيد 1/37 ± 5/40 و در گروه خون اتولوگ 1/87 ± 3/76 بود (0/001 P). بر مبناي آزمون ويلكاكسون، تزريق استروئيد در ماه ششم نسبت به ماه سوم، به طور معناداري با افزايش نمره VAS همراه بوده (0/011=P)؛ درحالي كه تزريق خون اتولوگ كاهش نمره ي VAS را بهمراه داشت (0/001 P). نتيجه گيري. تزريق خون اتولوگ بر بيماران فاشئيت پلنتار طي مدت شش ماه پس از تزريق داراي اثرات كاهش درد و رضايت مندي قابل توجهي نسبت به تزريق كورتيكواستروئيد مي باشد. با اين حال، در طي مدت سه ماه اين اثرات نسبت به كورتيكواستروئيد معنادار نبوده است. پيامدهاي عملي. تزريق خون اتولوگ در موارد فاشئيت پلنتار به عنوان درمان كوتاه مدت كورتيكواستروئيد توصيه مي شود.