تأثير تمرين هوازي- مقاومتي بر جمعيت سلول هاي پرتوان قلبي، ضخامت و قطر ديواره بطني از طريق مسير C-Kit در موش هاي صحرايي نر در طي مراحل رشد

زمينه. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير تمرين هوازي– مقاومتي بر جمعيت سلول هاي پرتوان قلبي، ضخامت و قطر ديواره بطني از طريق مسير C-Kit در موش هاي صحرايي نر در طي مراحل رشد بود. روش كار. تعداد 30 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار در سه رده سني كودك (2 هفته اي، 10=n)، جوان (8 هفته اي، 10=n) و سالمند (96 هفته اي، 10=n)، به طور تصادفي به دو گروه مداخله و كنترل تقسيم شدند. برنامه تمرين مقاومتي (نردبان مقاومتي، 3 روز در هفته) و هوازي (دويدن روي نوارگردان، 3 روز در هفته)، به مدت 6 هفته اجرا شد. تصاوير بافت شناسي و رنگ آميزي هماتوكسيلين-ائوزين بافت قلب و بيان ژن C-Kit به روش Real Time-PCR مورد بررسي قرار گرفتند. از روش آماري آناليز واريانس يك طرفه (0/05≥P) و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني داري كمتر از 0/01 استفاده شد. يافته ها. در مقايسه با گروه كنترل، گروه كودك مورد مداخله مقادير بالاتري در شاخص وزن قلب به وزن بدن و گروه هاي كودك و جوان مورد مداخله مقادير بالاتري در اندازه ضخامت بطن چپ داشتند (0/01≥P). كاهش قطر داخلي بطن چپ در گروه جوان مورد مداخله نسبت به گروه كنترل نيز معني دار بود (0/01≥P). همچنين، در گروه هاي جوان و سالمند تمرين كرده، بيان ژن C-Kit افزايش معني داري داشت (0/01≥P). نتيجه گيري. انجام تمرينات هوازي– مقاومتي مي تواند محرك مؤثري براي افزايش تعداد سلول هاي بنيادي قلبي و ايجاد سازگاري هاي ساختاري قلب از جمله افزايش ضخامت و قطر ديواره بطن در گروه هاي كودك و جوان باشد. پيامدهاي عملي. شركت در برنامه هاي تمريني هوازي– مقاومتي منجر به بهبود ساختار قلبي و افزايش سلول هاي بنيادي قلبي مي شود.