مرور نظام‌مند پژوهش‌هاي مرتبط با سياست‌هاي مسكن در ايران (سالهاي 1370 تا 1400)

تأمين مسكن به عنوان يكي از مشكلات ايران از دوران قبل از انقلاب، شناخته‌مي‌شود كه علي‌رغم سياستگذاري‌هاي انجام شده قبل و بعد از انقلاب، اين مشكل ‌‌حل‌نشده، بلكه به شكل جدي‌تري بروز نموده‌است. درهمين‌راستا، پژوهش‌هاي مختلفي درزمينه تحليل سياست‌ها انجام گرفته كه مرور آن‌ها، به شناسايي شكاف‌هاي پژوهشي موضوع كمك و از انجام پژوهش‌هاي تكراري جلوگيري مي‌نمايد. برهمين‌مبنا، پژوهش حاضر با رويكرد كيفي و پارادايم تفسيري، شناسايي شكاف پژوهش‌هاي داخلي سياست مسكن در سه دهه اخير را هدف قرار داده و از روش تحليل علم‌سنجي و مرور نظام‌مند استفاده نموده‌است. نتايج تحليل نشان‌ مي‌دهد كه واژگان پژوهش‌ها، در ۳ دسته كلي‌ برنامه‌ها و سياست‌هاي توسعه، عوامل مؤثر بر سياست‌هاي مسكن و آينده آن‌ها و اثرات و پيامدهاي سياست‌هاي مسكن و كارآمدي آن‌ها و پژوهش‌ها براساس اهداف در ۴ گروه توصيف (۱.۵٪)، علّت (۷.۳٪)، پيامد (۷۷.۴٪) و پژوهش‌هاي تكميلي (۱۳.۸٪)  طبقه‌بندي ‌مي‌گردد. براين‌اساس، شكاف اصلي در زمينه پژوهش‌هاي علّت و نبود پژوهش تحليل سياست مسكن در ۳ بُعد به‌صورت همزمان است.