اثربخشي مشاوره گروهي مبتني بر واقعيت‌درماني بر تاب‌آوري تحصيلي و اشتياق تحصيلي در دانش‌آموزان داراي آسيب بينايي

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي مشاوره گروهي مبتني واقعيت‌درماني بر تاب‌آوري تحصيلي و اشتياق تحصيلي در دانش‌آموزان با آسيب بينايي در سال 1401 بود. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون- پيگيري با گروه كنترل در نظر گرفته شد. جامعه آماري پژوهش حاضر متشكل از همه دانش‌آموزان داراي آسيب بينايي شهر تهران در سال تحصيلي 1401-1400 بود كه از بين آنان تعداد 30 نفر، 15 نفر (گروه كنترل) و 15 نفر (گروه آزمايش) از طريق روش ‌نمونه‌گيري در دسترس از مدرسه نابينايان شهيد محبي انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه جايگذاري شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي تاب‌آوري تحصيلي (ARI) و اشتياق تحصيلي (AEQ) و جهت آموزش از پروتكل واقعيت‌درماني گلاسر (2010) طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي به صورت حضوري استفاده و 60 روز پس از مرحله پس آزمون مرحله پيگيري انجام شد. جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون كوواريانس چندمتغيره (مانكوا) استفاده گرديد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه مشاوره گروهي مبتني واقعيت‌درماني بر تاب‌آوري تحصيلي و اشتياق تحصيلي در دانش‌آموزان با آسيب بينايي تأثير دارد. درنتيجه، مي‌توان روش آموزشي واقعيت‌درماني را به‌عنوان يكي از رويكردهاي جديد مثبت‌نگر جهت ارتقاء عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان داراي آسيب بينايي با اثرات نسبتاً پايدار، براي افزايش تاب‌آوري تحصيلي و اشتياق تحصيلي به كار برد.