اثربخشي آموزش طرحواره‌درماني بر رضايت از زندگي و كيفيت زندگي در دانش‌آموزان تيزهوش با نشانه‌هاي اضطراب

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشي آموزش طرحواره‌درماني بر رضايت از زندگي و كيفيت زندگي دانش‌آموزان تيزهوش با نشانه‌هاي اضطراب بود. روش پژوهش، نيمه آزمايشي مبتني بر پيش‎آزمون – پس‎آزمون با گروه كنترل بود. جامعه‌ي آماري را ۱۸۰ دانش‌آموزان داراي اضطراب مراجعه‌كننده به دفتر مشاوره دبيرستان تيزهوشان شهر خرم آباد در سال 1402 در نظر گرفته شد. نمونه آماري شامل 30 نفر به صورت داوطلبانه بود كه به صورت تصادفي در دو گروه  15 نفري، گروه طرحواره درماني و گروه كنترل جايگزين شدند. در پژوهش از پرسشنامه كيفيت زندگي (SF-36) و پرسشنامه رضايت از زندگي (SWLS) استفاده شد. پس از اجراي پيش آزمون، در گروه آزمايش مداخله طرحواره درماني در 8 جلسه (هر هفته يك جلسه به‌صورت گروهي) اجرا و پس از آن، مرحله پس آزمون در هر دو گروه اجرا گرديد. يافته ها مبتني بر تحليل كوواريانس چندمتغيره نشان داد كه در پس آزمون، ميانگين رضايت از زندگي (0.001: P value) و مقياس سلامت جسمي (0.001:P value ) و سلامت رواني (0.001:P value ) در گروه مداخله به‌ طور معناداري از افراد گروه كنترل بالاتر بود. در نتيجه، مداخله ي طرحواره‌درماني برنامه اي مؤثر در جهت افزايش رضايت از زندگي و كيفيت زندگي دانش آموزان با نشانه هاي اضطراب در نظر گرفته شد. اين درمان به دانش آموزان كمك مي كند تا با بهبود بينش خود، طرحواره هاي منفي را به مثبت تبديل نموده و با ايجاد هدف و معنا در زندگي خود، اضطراب خود را كاهش داده و رضايت از زندگي خود را افزايش دهند. لذا پيشنهاد مي‌گردد كه در فضاي آموزش، از طرحواره‌درماني در جهت افزايش سلامت‌روان دانش آموزان با نشانه هاي اضطراب استفاده گردد.