رابطه استرس شغلي با بهره وري كاركنان غير هيأت علمي دانشگاه ها

زمينه. كاركنان از مهم ترين سرمايه هاي يك سازمان هستند كه بررسي و شناسايي عوامل موثر بر عملكرد و بهره وري آنها ضروري است؛ لذا اين مطالعه با هدف تعيين رابطه بين استرس شغلي با بهره وري شغلي در كاركنان ستادي دانشگاه انجام شد. روش كار. مطالعه حاضر از نوع مقطعي و جامعه آماري آن شامل كاركنان ستادي دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز بود. حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران 124 نفر محاسبه شد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه استاندارد استرس شغلي مؤسسه انگلستان (HSE) و نيز پرسشنامه بهره وري اچيو (Echio) استفاده گرديد. آمار توصيفي شامل ميانگين و انحراف معيار و نيز آزمون هاي تحليلي تي مستقل، كاي دو، ضريب همبستگي پيرسون و ضريب رگرسيون خطي نيز با استفاده از نرم افزار SPSS 26 انجام شد. يافته ها. ميانگين نمره استرس شغلي و عملكرد شغلي به ترتيب (49/ 17±) 75/ 119 و (47/ 21±) 3/ 103 و هر دو در سطح متوسط برآورد شدند. استرس شغلي با عملكرد شغلي يك رابطه معكوس معني دار نشان داد (59/ 0-= p 0/001،r) . همچنين سه مؤلفه استرس شغلي يعني نقش، حمايت مسئولين و تغييرات به عنوان متغيرهاي اصلي پيش بيني كننده بهره وري كاركنان شناسايي شدند. سه متغير دموگرافيك شامل سن، جنس و سطح تحصيلات با استرس شغلي رابطه معناداري نشان دادند. نتيجه گيري. در اين مطالعه بين مولفه هاي استرس شغلي و بهره وري كاركنان ارتباط معكوس معني داري وجود دارد و نتايج اين مطالعه قابل تعميم در سطح كاركنان اداري دانشگاه مي باشد. سه مؤلفه متغير استرس شغلي شامل حمايت مسئولين، تغييرات و نقش عوامل پيش بين بهره وري كاركنان مي باشند. بنابراين براي بهبود بهره وري كاركنان لازم است استقلال و حمايت بيشتري از سوي مديران براي كاركنان در نظر گرفته شود و ميزان تغييرات كاهش يابد.