ارتباط هوش اخلاقي و كيفيت زندگي كاري

زمينه. ارتقا كيفيت زندگي كاري كاركنان سازمان ها بر كيفيت خدمات ارائه شده، بهره وري و سلامت رواني آنان تأثير مي گذارد. يافته هاي مطالعاتي نشان مي دهد كه كيفيت زندگي كاري پايين موجب افزايش ميزان شكايت كاركنان، افزايش نرخ غيبت از كار، افزايش ميزان اعمال مقررات انضباطي، كاهش نگرش مثبت كاركنان و كاهش مشاركت آنان در برنامه هاي نظام پيشنهادها بوده است. از طرف ديگر، برآورده ساختن نيازهاي كاركنان به بهسازي و كارايي بلندمدت سازمان نيز منجر خواهد شد. هوش اخلاقي به معني ظرفيت و توانايي درك درست از خلاف، داشتن اعتقادات اخلاقي قوي و عمل به آنها و رفتار در جهت صحيح و درست است. مطالعه ي حاضر با هدف بررسي ارتباط هوش اخلاقي و كيفيت زندگي كاري در مسئولان شاغل در واحدهاي مختلف بيمارستان هاي آموزشي شهر يزد در سال 1401 انجام شد. روش كار. پژوهش حاضر به صورت توصيفي انجام شد. جامعه مورد بررسي كليه مسئولان شاغل در واحدهاي مختلف بيمارستان هاي آموزشي دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد بود كه نمونه گيري به صورت سرشماري انجام شد. معيار ورود به مطالعه داشتن اشتغال حداقل يكسال سابقه در پست مربوطه و تمايل به شركت در پژوهش بود. به منظور جمع آوري داده هاي موردنياز از دو پرسشنامه استاندارد هوش اخلاقي كيل و لنيك (Kiel and Lennick) و كيفيت زندگي كاري كاسيو (Casio) استفاده شد. لازم به ذكر است كه در ابتداي پرسشنامه قبل از گويه هاي اصلي، اطلاعات دموگرافيك شامل سن، جنس، مدرك تحصيلي، سابقه مديريت و بخش، آورده شده بود. بعد از مراجعه مستقيم شخص پژوهشگر به بيمارستان و ارائه ي توضيحات تكميلي پرسشنامه ها توزيع و گردآوري شد. تحليل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 22 و با استفاده از آماره توصيفي (فراواني، ميانگين، انحراف معيار) و آزمون هاي t-test، ANOVA، من ويتني و كروسكال واليس انجام شد. يافته ها. از مجموع 75 نفر شركت كننده، بيشتر آنها زن (7/ 62 درصد)، در بازه سني 31 تا 40 سال (3/ 49 درصد) با سابقه كاري 10 تا 20 سال (56 درصد) و داراي مدرك كارشناسي (7/ 54 درصد) بودند. نمره كل كيفيت زندگي كاري (63/ 18±82/ 107) و نمره كل هوش اخلاقي (11/ 16±76/ 163) بود. بنابراين نمرات هر دو بالاتر از سطح متوسط بود. بين دو متغير كيفيت زندگي كاري و هوش اخلاقي به طور كلي ارتباط معني داري وجود نداشت (P=0/051) و تنها بين ابعاد مشاركت و ارتباطات نمره كلي هوش اخلاق ارتباط معني داري مشاهده شد . نتيجه گيري. توجه بيشتر سياست گذاران و تصميم گيرندگان كلان در حوزه ي بهداشت و درمان به بهبود ارتباطات در بين كاركنان و مسئولين و همچنين افزايش مشاركت در تصميم گيري ها و هدف گذاري، منجر به تقويت هوش اخلاقي و همچنين بهبود كيفيت زندگي كاري آنان در سازمان خواهد شد.