شيوه هاي ترجيحي يادگيري در دانشجويان سال اول پزشكي: يك مطالعه توصيفي مقطعي

زمينه. شناخت روش هاي سازماندهي و پردازش اطلاعات و تجربيات جديد توسط فراگيران، يكي از عوامل موثر بر فرآيند ياددهي يادگيري اثربخش است. بنابراين، مطالعه حاضر با هدف بررسي شيوه هاي ترجيحي يادگيري (درك و پردازش اطلاعات)در دانشجويان سال اول پزشكي انجام شد. روش كار. اين مطالعه توصيفي مقطعي در نيمسال دوم سال تحصيلي 1402-1401 بر روي 180 نفر از دانشجويان سال اول پزشكي دانشگاه علوم پزشكي تبريز كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند، انجام پذيرفت. ابزار جمع آوري داده ها يك پرسش نامه دو قسمتي شامل عوامل زمينه اي و پرسش نامه سبك هاي يادگيري كلب (KLSI) بود. داده ها از طريق شاخص هاي آمار توصيفي و آزمون هاي كاي اسكوئر (χ2) ، تي مستقل (t-test) و تحليل واريانس يك طرفه (ANOVA) و با استفاده از نرم افزار SPSS-25 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها. نتايج مطالعه نشان داد كه شيوه يادگيري ترجيحي دانشجويان، مفهوم سازي انتزاعي (44/ 7 ± 89/ 33) و بعد از آن به ترتيب آزمايشگري فعال (77/ 9 ± 85/ 29) ، مشاهده تأملي (64/ 8 ± 77/ 29) و تجربه عيني (32/ 9 ± 49/ 26) بود. سبك هاي يادگيري غالب در دانشجويان به ترتيب، جذب كننده (3/ 38 درصد)، همگرا (2/ 32 درصد)، واگرها (8/ 22 درصد) و انطباق يابنده (7/ 6 درصد) بودند. بين شيوه هاي ترجيحي يادگيري در دانشجويان و متغيرهاي جمعيت شناختي (جنس، وضعيت تأهل، سن، و وضعيت سكونت) تفاوت معناداري يافت نشد (P 0/05). نتيجه گيري. نتايج حاكي از آن است كه سبك يادگيري غالب، به عنوان عامل انحصاري در پيش بيني پيشرفت تحصيلي نيست؛ بلكه نشان دهنده ترجيحات يادگيري دانشجويان است كه مي تواند در فرايند طراحي فرصت هاي يادگيري توسط اساتيد مورد توجه قرار گيرد.