اثربخشي آموزش رفتارهاي خودمراقبتي بر سبك زندگي ارتقا دهنده سلامت و كنترل هموگلوبين A1C بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش رفتارهاي خودمراقبتي بر رفتارهاي ارتقا دهنده سلامت و كنترل هموگلوبين A1C بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. جامعه مورد مطالعه شامل تعداد 30 نفر مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه كننده به كلينيك ديابت پارسيان واقع در شهر مشهد بوده كه در مطالعه‌ي كارآزمايي باليني حاضر به روش هدفمند انتخاب و بر اساس روش تصادفي طبقه‌بندي در دو گروه مداخله (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. برنامه‌ي آموزش گروهي طراحي شده در گروه مداخله طي 6 جلسه‌ي 60 دقيقه‌اي به مدت 12 هفته اجرا گرديد؛ در حالي‌كه گروه كنترل، مراقبت‌هاي معمول كلينيك را دريافت كردند. داده‌ها با استفاده از فرم سبك زندگي ارتقا دهنده سلامت و اطلاعات جمعيت شناختي و بيماري و مقياس تجديدنظرشده رفتارهاي خودمراقبتي ديابت و آزمايش هموگلوبين گليكوزيله در بدو ورود به مطالعه و 12 هفته بعد، جمع‌آوري شدند و با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيري ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺷﺪند. يافته‌ها نشان داد كه در مراحل پس آزمون و پيگيري بين گروه هاي آزمايش و كنترل در متغيرهاي سبك زندگي ارتقادهنده سلامت و هموگلوبين A1C تفاوت معناداري وجود دارد؛ يعني آموزش رفتارهاي ارتقادهنده سلامت باعث كاهش معنادار هموگلوبين A1C و افزايش رفتارهاي ارتقادهنده سلامت شده است. با اجراي برنامه‌هاي آموزش خودمراقبتي با استفاده از روش‌هاي متنوع و آموزش به كمك افراد متخصص مي‌توان ميزان كيفيت زندگي و خودمراقبتي افراد مبتلا به ديابت فاقد رفتارهاي خودمراقبتي را بهبود بخشيد و ميزان قند خون آنان را كاهش داد.