اثربخشي طرحواره درماني بر باورهاي فراشناختي، آميختگي فكر كنش و نشخوار فكري زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير

اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر باورهاي فراشناخت، آميختگي فكركنش و نشخوار فكري زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير شهر كرمان انجام شد. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. نمونه به صورت هدفمند از مراجعه كنندگان به مراكز مشاوره و روان شناسي شهر كرمان انتخاب شدند و به منظور اجراي پژوهش بعد از اجراي پرسشنامه هاي باورهاي فراشناختي، آميختگي فكركنش و نشخوار فكري تعداد 40 نفر از مراجعه كنندگان به صورت هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه 20 نفري آزمايش و كنترل به طور تصادفي جايگزين شدند. گروه آزمايش به مدت 10 جلسه 90 دقيقه اي تحت طرحواره درماني قرار گرفتند. ابزار اندازه گيري پرسشنامه هاي باور فراشناخت ولز و همكاران، آميختگي فكركنش تورداسون و راچمن و نشخوار فكري هوكسما و مارو بود كه توسط شركت كنندگان در مرحله پيش آزمون و پس آزمون تكميل شد. داده ها با روش هاي آمار توصيفي و تحليل كوواريانس چند متغيري تجزيه و تحليل شد. نتايج پژوهش نشان داد كه طرحواره درماني گروهي بر باورهاي فراشناخت، آميختگي فكر كنش و نشخوار فكري در زنان مبتلا به اختلال فراگير تأثير دارد. به طوري كه طرحواره درماني گروهي باعث كاهش باورهاي فراشناخت، آميختگي فكر كنش و نشخوارفكري در زنان مي‌شود. طرحواه درماني شيوه مناسبي جهت تعديل ابعاد باورهاي فراشناخت، آميختگي فكر كنش و نشخوار فكري در زنان مبتلا به اختلال فراگير است.