اثربخشي آموزش مثبت‌نگري مبتني بر خيرباوري بر رضايت از زندگي و اميدواري زنان نابارور

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش مثبت‌نگري مبتني بر خيرباوري بر رضايت از زندگي و اميدواري زنان نابارور انجام شد. در اين پژوهش شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل 30 نفر از زنان نابارور كه در سال 1398 به كلينيك‌هاي ناباروري شهر مشهد مراجعه كرده بودند به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شده و در دو گروه آزمايش و كنترل(هر كدام 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل ﻣﻘﯿﺎس رﺿﺎﯾﺖ از زندگي (SWLS) و پرسشنامه اميدواري اشنايدر مي‌باشد. آموزش مثبت‌نگري مبتني بر خيرباوري در هشت جلسه براي گروه آزمايش اجرا شد. پرسشنامه‌ها قبل و بعد از آموزش در هر دو گروه تكميل شد. به منظور بررسي ميزان ماندگاري آموزش ارائه شده، يك ماه پس از آموزش، از هر دو گروه، مجددا آزمون به عمل آمد. نتايج تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر حاكي از اين بود كه رضايت از زندگي و اميدواري در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل افزايش معنادار داشته است(0/01 p)، و اين نتايج تا يك ماه پس از مداخله نيز تداوم يافت. بنابراين آموزش مثبت‌نگري مبتني بر خيرباوري يك روش مؤثر در افزايش رضايت از زندگي و اميدواري زنان نابارور است.