بررسي رابطه رهبري استثماري با پنهان‌سازي دانش بواسطه نقش ميانجي پريشاني روان‌شناختي

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه رهبري استثماري با پنهان‌سازي دانش بواسطه نقش ميانجي پريشاني روان‌شناختي بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليّه معلّمان ناحيه دو شيراز در سال تحصيلي 1399-1400 به تعداد 1945 نفر بودند، كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده و بر مبناي فرمول كوكران نمونه‌اي به حجم 319 معلّم از اين جامعه انتخاب شد. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌ رهبري استثماري اشميد و همكاران(2019)؛ پرسشنامه‌ پريشاني روان‌شناختي لاويبوند و لاويبوند(1995) و پرسشنامه‌ پنهان‌سازي دانش كانلي و زويگ(2015) استفاده گرديد كه ضريب آلفاي كرانباخ آنها به ترتيب: 0/97 ، 0/91 و 0/94 بدست آمد. روايي سازه‌ پرسشنامه‌ها نيز به وسيله تحليل عاملي تأييدي تعيين گرديد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري و به كمك دو نرم افزار Spss و lisrel انجام شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه: رهبري استثماري رابطه مثبت و معناداري با پنهان‌سازي دانش و پريشاني روان‌شناختي در سطح 0/05 دارد؛ پريشاني روان‌شناختي نيز رابطه مثبت و معناداري با پنهان‌سازي دانش در سطح 05/0 دارد؛ رهبري استثماري بواسطه نقش ميانجي پريشاني روان‌شناختي رابطه غيرمستقيم، مثبت و معناداري با پنهان‌سازي دانش دارد. بنابراين چنانچه مديران و رهبران مدارس داراي خصوصيّات و ويژگي‌هاي منفي رهبري استثماري باشند، با سوء استفاده از تلاش معلّمان، يك جو غير سازنده در مدرسه ايجاد مي‌كنند؛ در اين جو مخرّب، معلّمان با اضطراب و پريشاني روان‌شناختي، جهت مقابله با اين رهبران، دانش و اطلاعات‌شان را از ساير همكاران پنهان مي‌كنند.