مدل‌يابي علي بهبودي از اختلال دوقطبي نوع يك بر اساس حساسيت به پاداش با نقش ميانجي آشفتگي خواب و بينش شناختي

مطالعه حاضر با هدف بررسي مدل‌يابي علي بهبودي از اختلال دوقطبي نوع يك بر اساس حساسيت به پاداش و با نقش ميانجي آشفتگي خواب و بينش شناختي انجام شد. اين مطالعه‌ي مقطعي با روش نمونه‌گيري در دسترس روي 126 بيمار مبتلا به اختلال دوقطبي نوع يك در فاز شيدايي كه در بازه زماني مهر سال 1399 تا ارديبهشت سال 1400 به كلينيك‌هاي روانپزشكي استان يزد مراجعه كرده بودند، انجام شد. افراد نمونه 30 روز پس از پر كردن پرسشنامه‌ها و سنجش اوليه، مورد سنجش مجدد شدت مانيا قرار گرفتند. براي سنجش افراد از پرسشنامه محقق ساخته، مقياس برداشت كلي باليني براي اختلال دوقطبي، مقياس درجه‌بندي مانياي يانگ، آزمون يادگيري كلامي شنيداري هيجاني، آزمون حافظه‌ي كاري دانيمن و كارپنتر و مقياس حساسيت به پاداش و تنبيه استفاده شد. داده‌ها با مدل معادلات ساختاري و با نرم افزار Smartpls-3 تحليل شدند. يافته‌ها نشان داد مقدار آماره t براي كليه مسير‌ها بجز مسير حساسيت به پاداش به بينش شناختي و مسير بينش شناختي به بهبودي از اختلال، بالاتر از 1/96 بوده و در نتيجه در سطح اطمينان 95% معنادار مي‌باشند. ميتوان نتيجه‌گيري كرد حساسيت به پاداش به صورت مستقيم و غير‌مستقيم (از طريق تاثير بر آشفتگي خواب) مي‌تواند بر بهبودي از اختلال دوقطبي نوع يك تاثيرگذار باشد. با اين حال حساسيت به پاداش از طريق بينش شناختي بر بهبودي از اختلال دوقطبي نوع يك تاثير ندارد.