اثربخشي توانبخشي شناختي در بازسازي عملكردهاي لوب آهيانه‌اي (حافظه ايپزوديك و توانايي رونگاري شكل) در بيماران اسكيزوفرني

هدف از اين پژوهش تعيين تأثير توانبخشي شناختي بر مؤلفه‌هاي حافظه ايپزوديك و توانايي رونگاري شكل بيماران اسكيزوفرني بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه پژوهش كليه بيماران اسكيزوفرني تحت درمان و مراقبت در بيمارستان فارابي شهراصفهان (سال 1400) بودند. با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس 30 بيمار اسكيزوفرني تحت درمان در بيمارستان فارابي شهر اصفهان انتخاب شدند و با توجه به معيارهاي ورودي انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. متغير مستقل درمان مبتني بر توانبخشي شناختي (برگ و انسل 1999 و بيكر و تامپسون 1999) بود كه براي گروه آزمايش طي 12 جلسه (به صورت گروهي و به مدت30 الي45 دقيقه) برگزار شد، در حالي كه گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكردند. ابزار پژوهش آزمون بينايي- حركتي بندرگشتالت (1983) و آزمون ان- بك (حافظه كاري فعال) (1990) بود. نتايج تحليل كواريانس چند متغيري نشان داد كه درمان مبتني بر توانبخشي شناختي بر مؤلفه‌هاي حافظه ايپزوديك و توانايي رونگاري شكل در بيماران اسكيزوفرني تأثير معنا‌داري داشت (0/01 p). بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه درمان مبتني بر توانبخشي شناختي روشي مؤثر براي براي بهبود حافظه ايپزوديك و توانايي رونگاري شكل در بيماران اسكيزوفرني است و مي‌توان از آن در طراحي و اصلاح مداخلات كاهش علائم اسكيزوفرني استفاده كرد.