اثربخشي روان درماني تحليلي مبتني بر دلبستگي در بهبود دلبستگي ناايمن و عشق وسواس‌گونه زنان

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي روان‌درماني تحليلي مبتني بر دلبستگي دربهبود دلبستگي ناايمن و عشق وسواس گونه زنان با سبك عشق وسواس گونه بود. طرح پژوهش در قالب طرح آزمايشي تك آزمودني با خط پايه منفرد با پيگيري بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان مراجعه‌كننده به مراكز درماني و مشاوره مشهد كه با مشكلاتي در روابط صميمانه در سال 99-98 مراجعه كردند، بود كه به روش نمونه‌گيري هدفمند سه زن انتخاب شدند. مطابق با طرح پژوهشي، مرحله خط پايه با استفاده از پرسشنامه تجربه روابط نزديك فريلي و همكاران (2000) و پرسشنامه اعتياد به عشق فالانگو (2012) اندازه‌گيري شد. سپس در مرحله مداخله طي 50 جلسه (هفته‌اي دو جلسه 45 دقيقه) روان‌درماني تحليلي مبتني بر دلبستگي بر اساس الگويي به مرحله اجرا گذارده شد. در اين راستا در مرحله ميان درمان، پس از درمان و پيگيري دوماهه نمرات متغيرها اندازه‌گيري شد. جهت تحليل داده‌ها از روش تحليل ديداري و نموداري و نيز محاسبه درصد بهبودي استفاده شد. تحليل داده‌ها نشان داد كه روان‌درماني تحليلي مبتني بر دلبستگي در اصلاح دلبستگي ناايمن اضطرابي و بهبود سبك عشق وسواس گونه زنان با سبك عشق وسواس‌گونه تأثير داشت. همچنين نتايج نشان داد كه روان‌درماني تحليلي مبتني بر دلبستگي تأثير ناچيزي بر اصلاح سبك دلبستگي ناايمن اجتنابي زنان داشت، اين يافته‌ها تلويحات عملي در عرصه‌هاي باليني مي‌توانند داشته باشند و موجب بهبود سبك عشق وسواس گونه و دلبستگي اضطرابي زنان شوند.