نئوپريبنداليسم و معماي توسعه: درآمدي نظري بر اقتصاد سياسي تعليق توسعه در ايران

درحالي‌كه پرسش از نحوه و امكان توسعه در ايران همچنان يكي از اصلي‌ترين مسائلي است كه اذهان محققان حوزه‌هاي مختلف علوم سياسي و اجتماعي را در ايران به خود مشغول كرده، يافتن پاسخي مناسب هنوز محقق نشده است. اين مقاله كوششي براي فهم مسئله توسعه‌نيافتگي در ايران پس از انقلاب از چشم‌انداز جديدي است كه تاكنون بدان پرداخته نشده است. نويسنده با الهام از ايده پريبنداليسم «ماكس وبر»، جامعه‌شناس آلماني كه در آثار «ريچارد جوزف» سياست‌شناس آفريقايي-آمريكايي تداوم يافته است، نظريه نئوپريبنداليسم را براي فهم و توضيح دلايل توسعه‌نيافتگي ايران پيشنهاد مي‌كند. نئوپريبنداليسم كه به معناي تخصيص منابع عمومي به منافع خصوصي نخبگان سياسي-اقتصادي است، شكل پيچيده‌تر، مبسوط و پيشرفته‌تر پريبنداليسم است كه به‌نظر مي‌رسد در ايران به شكلي نظام‌مند، نهادينه‌شده و قانوني از طريق سازوكاري مبتني بر سه‌گانه «بانكوكراسي»، «جامعه بازار غيررقابتي» و «حقوق غيراستحقاقي قانوني‌شده» عمل مي‌كند. اين سازوكار از شكل‌گيري دولت توسعه‌خواه جلوگيري مي‌كند و به بازتوليد تعليق توسعه در ايران منجر مي‌شود.