تسكيني بر فقيران شهري: ارائه الگوي برنامه‌ريزي مسكن بي‌خانمان‌ها در كلانشهر تهران

برنامه ريزي و سياست گذاري مسكن با توجه به ابعاد گسترده آن به ويژه براي بي خانمان ها و الگوي مناسب براي ساكنان آن يكي از دغدغه هاي اصلي امروز برنامه ريزان شهري است. بي خانماني نوعي از سكونت است كه استانداردهاي اساسي مسكن آن جامعه در آن رعايت نشود. هدف اين مقاله، ارائه الگوي برنامه ريزي مسكن بي خانمان ها براساس الگوي حق به مسكن مناسب است.اين پژوهش به لحاظ هدف كابردي و با توجه به ماهيت و روش توصيفي- تحليلي و از نوع تحليل محتوا مي باشد. ابتدا با استفاده از ادبيات نظري تحقيق الگوي مناسب مسكن در شش شاخص (امنيت تصدي؛ دسترسي به خدمات، تسهيلات و زيرساخت ها؛ قابليت سكونت؛ استطاعت و توانايي؛ قابليت دسترسي و تناسب فرهنگي) تدوين گرديده و سپس با استفاده از روش دلفي متشكل از سه گروه اساتيد، كارشناسان و مديران حوزه مسكن و شهرسازي و دانشجويان دكتري و كارشناسي ارشد كه از طريق روش نمونه گيري قضاوتي در دسترس انتخاب شده اند؛ سپس پرسشنامه ها به صورت الكترونيكي ارسال گرديد. در نهايت نيز براي ارائه الگوي برنامه ريزي مسكن بي خانمان ها در كلانشهر تهران از تحليل عاملي تاييدي در نرم افزار Amos استفاده شده است.يافته ها نشان مي دهد كه شاخص امنيت تصدي با بار عاملي 0.83، شاخص دسترسي به خدمات، تسهيلات و زيرساخت ها با 0.80 و شاخص استطاعت و توانايي با 0.63 به ترتيب بيشترين بار عاملي و اهميت را در ارائه الگوي برنامه ريزي مسكن دارند. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه مدل عاملي تدوين شده، برازش خوبي داشته و رابطه معناداري ميان شاخص هاي مسكن مناسب در كلانشهر تهران وجود دارد. بنابراين مي توان گفت براي حل مشكل مسكن بي خانمان ها، استفاده از الگوي برنامه ريزي مسكن مبتني بر حق به مسكن مناسب در سياست گذاري ها و برنامه ريزي هاي مسكن كشور مطابق با ماهيت قانون اساسي امري ضروري مي باشد.