بررسي تأثير قيمت مسكن بر نابرابري درآمد در مناطق شهري و روستايي ايران

نابرابري درآمد از چند دهه‌ي گذشته يكي از بحث برانگيزترين موضوعات در ميان اقتصاددانان و سياست‌گذاران بوده است. طوري‌كه كاهش نابرابري همواره يكي از اصلي‌ترين دغدغه‌هاي مصلحين اجتماعي و سياست‌گذاران بوده و به عنوان يكي از مشكلات اساسي در بسياري از كشورهاي توسعه‌يافته و درحال توسعه به شمار مي‌رود. از طرفي، مسكن نقش حياتي در مصرف و سبد دارايي خانوار داشته و به دليل نقش‌هاي مختلفي كه در زندگي افراد، اقتصاد و جامعه ايفا مي‌كند از اهميت برخوردار است. از اين‌رو با توجه به اهميت مسأله‌ي نابرابري درآمد به عنوان يكي از دغدغه‌هاي سياست‌گذاران اقتصادي كشور و همچنين اهميت قيمت مسكن در اقتصاد، پژوهش حاضر به دنبال بررسي تأثير قيمت مسكن بر نابرابري درآمد در مناطق شهري و روستايي ايران با استفاده از روش جوهانسن- جوسيليوس در فاصله‌ي زماني فصل اول سال 1388 تا فصل چهارم سال 1398 است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه قيمت مسكن تأثير مثبت و معني‌دار بر نابرابري درآمد در مناطق شهري و روستايي دارد. به‌طوري‌كه نتايج پژوهش بر اساس شاخص ضريب جيني به عنوان شاخص سنجش نابرابري توزيع درآمد حكايت از آن دارد كه در مناطق شهري در بلندمدت يك درصد افزايش در قيمت مسكن باعث افزايش 0.61 درصد در ضريب جيني شده و در مناطق روستايي در بلندمدت يك درصد افزايش در قيمت مسكن باعث افزايش 1.37 درصد در ضريب جيني شده است. همچنين نتايج پژوهش بر اساس شاخص نسبت هزينه‌ي ده درصد ثروتمندترين به ده درصد فقيرترين جمعيت به عنوان شاخص سنجش نابرابري توزيع درآمد نيز حاكي از آن است كه در مناطق شهري در بلندمدت يك درصد افزايش در قيمت مسكن باعث افزايش 6.10 درصد در نسبت هزينه‌ي ده درصد ثروتمندترين به ده درصد فقيرترين جمعيت شده و در مناطق روستايي در بلندمدت يك درصد افزايش در قيمت مسكن باعث افزايش 3.99 درصد در نسبت هزينه‌ي ده درصد ثروتمندترين به ده درصد فقيرترين جمعيت شده است.