شناسايي عوامل مؤثر در تحقق‌پذيري تأمين مسكن حداقل با تأكيد بر رويكرد آمايش منطقه‌اي (مطالعه موردي: استان آذربايجان شرقي)

امروزه دسترسي به مسكن قابل استطاعت «حداقل» يكي از مشكلات اكثر جوامع، به‌ويژه كشورهاي درحال توسعه محسوب مي‌گردد، كه به موجب آن، اقشار فقير در مساكن غيراستاندارد و فاقد كيفيت لازم استقرار مي‌يابند. از اين‌رو، توجه به برنامه‌ريزي مسكن گروه‌هاي كم‌درآمد يكي از ضرورت‌هاي اكثر دولت‌ها محسوب مي‌گردد كه نيازمند طرح‌هاي جامع در سطح كلان و منطقه‌اي و توجه به ساختارهاي مختلف كلان و خرد با رويكرد آمايشي مي‌باشد. در اين راستا، پژوهش حاضر با هدف شناسايي عوامل مؤثر در تحقق‌پذيري تأمين مسكن حداقل با تأكيد بر رويكرد آمايش منطقه‌اي در استان آذربايجان شرقي نگارش شده است. بنابراين، روش تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر ماهيت تحليلي-اكتشافي مي‌باشد كه براي جمع‌آوري و تحليل داده‌ها از تكنيك دلفي (30 نفر از نخبگان و متخصصان حوزه‌ي مسكن استان آذربايجان شرقي) و كاربست تكنيك تحليل اثرات متقاطع در نرم‌افزار MICMAC استفاده شده است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه بيشترين تأثيرگذاري بر تحقق‌پذيري تأمين مسكن حداقل در استان آذربايجان شرقي با تأكيد بر رويكرد آمايش منطقه‌اي مربوط به مؤلفه‌هاي درنظر گرفتن شرايط گروه‌هاي كم‌درآمد شهري در كليه‌ي برنامه‌هاي توسعه؛ هماهنگي، مديريت و پيشبرد اقدامات حمايتي در بخش مسكن زير نظر شوراي تأمين مسكن استان با رياست استاندار و عضويت دستگاه‌هاي ذيربط؛ تلفيق و هماهنگي بين برنامه‌هاي مسكن، يارانه‌ها و برنامه‌هاي حمايتي وزارت رفاه، وزارت راه و شهرسازي، بنياد شهيد و امور ايثارگران و بنياد مسكن انقلاب اسلامي و هماهنگي بين طرح‌هاي توسعه‌ي استان با هدف تثبيت جمعيت در شهرهاي كوچك و مياني و جلوگيري از مهاجرت گروه‌هاي كم‌درآمد به مادرشهر تبريز مي‌باشد.