ارزيابي نقش شاخص‌هاي اقليمي در توسعه گردشگري با استفاده از تكنيك ANP-Fuzzy (مطالعه موردي: استان فارس)

گردشگري بخش عمده‌اي از اقتصاد جهاني را تشكيل مي‌دهد كه به‌شدت تحت تأثير شرايط اقليمي است. يكي از اركان اصلي توسعه گردشگري هر منطقه‌اي، داشتن وضعيت اقليمي مساعد و تعيين مكان‌هاي مطلوب گردشگري براي گردشگران است. استان فارس به دليل داشتن ميراث‌هاي طبيعي، ويژگي‌هاي متنوع اقليمي، آثار و ابنيه تاريخي و فرهنگي، توانايي بسياري براي رونق دادن به صنعت گردشگري دارد. ازاين‌رو هدف اين پژوهش تعيين پهنه‌هاي مطلوب توسعه گردشگري بر اساس شاخص‌هاي اقليمي است. روش پژوهش حاضر توصيفي – تحليلي است. براي تحليل الگوي توسعه گردشگري اين استان از تكنيك Fuzzy-ANP و نرم‌افزار ARC GIS- Super Decision استفاده شد. نتايج ارزش‌گذاري شاخص‌هاي مطالعاتي نشان مي‌دهد كه شاخص ميانگين دماي ماهيانه با احتساب وزني برابر با 0.239 جايگاه نخست اثرگذاري را به خود اختصاص داده است. شاخص‌هاي ميانگين بارش ماهيانه و ميانگين رطوبت نسبي به ترتيب با اختصاص ارزش‌هاي 0.157 و 0.143 جايگاه‌هاي دوم و سوم ميزان اثرگذاري را كسب نموده‌اند. در انتها لايه‌هاي رقومي وزن داده‌شده را با استفاده از عمليات همپوشاني Fuzzy Overly و استفاده از تابع جمع تلفيق نموده تا ارزش نهايي هر يك از پيكسل‌ها و بر اساس وزن داده‌شده تمامي لايه‌ها مشخص گردد. ميزان وزن به‌دست‌آمده در نقشه نهايي پهنه‌بندي الگوي آسايش اقليمي گردشگري استان فارس محاسبه‌شده است. با استفاده از طبقه‌بندي شكست طبيعي، پهنه‌بندي نهايي در 5 كلاس آسايش اقليمي نامطلوب تا آسايش اقليمي خيلي مطلوب طبقه‌بندي‌شده است. بيشترين ميزان مساحت استان را پهنه‌هاي گردشگري باقابليت مطلوب (38.2) به خود اختصاص داده‌اند. پهنه‌هاي باقابليت گردشگري نامطلوب با اختصاص نزديك به 35 درصد از مساحت استان فارس، در رتبه بعدي اين طبقه‌بندي قرارگرفته است.  به‌صورت كلي مي‌توان گفت كه با در نظرگيري پهنه‌هاي باقابليت بسيار مطلوب و مطلوب گردشگري، نزديك به 45 درصد از مساحت استان فارس داراي قابليت عالي براي توسعه گردشگري مي‌باشد. شهرستان‌هاي واقع در بخش شرقي، جنوب شرقي، شمال و شمال شرقي استان نيز داراي آسايش اقليمي گردشگري نامطلوب مي‌باشند.