نقش سازمان‌دهي سياسي فضا در پيش‌گيري از بحران‌هاي امنيتي انتظامي

زمينه و هدف: حكومت‌ها براي تأمين امنيت و دست‌يابي به بقاي پايدار و تسهيل در حاكميت ناچار به سازمان‌دهي و توزيع فضايي قدرت در پهنه سياسي كشور هستند. هرچه اين اقدام بر اساس ملاحظات سرزميني- جغرافيايي باشد، ايجاد امنيت پايدار تسريع مي‌يابد و سبب پيش‌گيري از بحران، گسترش قلمرو مؤثر ملي، كاهش آنتروپي مثبت و در نهايت افزايش بقاي ملي مي‌شود.روش: پژوهش حاضر به‌لحاظ هدف، كاربردي و از نظر نوع، توصيفي-تحليلي است. جامعه آماري 15 نفر درون‌سازماني(فرماندهان، كارشناسان و صاحب‌نظران حوزه انتظامي) و 15 نفر برون‌سازماني (مديران و كارشناسان و صاحب‌نظران حوزه سازمان‌دهي سياسي فضا) هستند. واحد تحليل سطوح تقسيمات سياسي-اداري است و حجم نمونه به‌صورت تمام‌شمار در نظر گرفته شده است. روش نمونه‌گيري مبتني بر روش گلوله‌برفي است و به‌منظور تجزيه‌و‌تحليل يافته‌ها از روش‌هاي فازي-كلامي و آزمون‌هاي آماري استفاده شده است.يافته‌ها: تحليل يافته‌ها در دو سطح انجام مي‌گيرد. سطح اول نقش سازمان‌دهي سياسي فضا در پيش‌گيري از بحران‌هاي امنيتي و انتظامي و سطح دوم رتبه‌بندي شاخص‌هاي سازمان‌دهي سياسي فضا در پيش‌گيري از بحران‌هاي امنيت انتظامي است. يافته‌ها نشان داد، ميانگين شاخص‌هاي نمايندگان مجلس، انديشه‌هاي راهبردي، واگرايي و هم‌گرايي، تعداد جمعيت و روابط فاصله‌اي از حد متوسط پايين‌تر بوده و ديگر شاخص‌ها از سطح متوسط بالاتر بوده است.نتايج: شاخص‌هاي مربوط به تمهيدات حكومتي داراي بيش‌ترين اهميت در پيش‌گيري از بحران‌هاي امنيتي- انتظامي بوده و سپس شاخص‌هاي مربوط به مؤلفه جغرافياي قدرت و حمايت و پس از آن شاخص‌هاي اداري- قانوني در پيش‌گيري از بحران‌هاي امنيتي- انتظامي داراي اهميت است. اين ميزان اهميت نشان‌گر اين است كه سازمان‌دهي سياسي فضا مبتني بر روش‌هاي علمي صورت‌نپذيرفته و تغييرات فضايي هم‌زمان با بحران‌ها و ناآرامي‌ها بر سياست‌گذاري‌ها و تصميمات راهبردي در مديريت سياسي فضا تأثير گذاشته است.