آسيب شناسي ساختاري علم جديد با رويكرد علم ديني

توسعه و پيشرفت روزافزون علم در جهان هستي منجر به فراهم آمدن زمينه، جهت مواجه انسان باآينده نامعلوم و پرفرازونشيب و از سويي فاصله گرفتن از امور پيشيني همچون اعتقادات و مسائل ديني شده است. هدف پژوهش بررسي مهم‌ترين ويژگي‌ها و پيامدهاي علم جديد و بيان چالش‌ها و فرصت‌هاي موجود با نگاه ديني است. لذا مسئله‌ي پژوهش ماهيت علم جديد با رويكرد آسيب شناسانه و رهكردگروانه با رويكرد ديني و با روش توصيفي تحليلي است. يافته‏هاي پژوهش بيانگر آن است كه با توجه به آنكه علم جديد عمدتاً برمباني تجربه‌گرايانه كه نگاهي تك‌بعدي و غيركامل و بدون در نظر گرفتن همه جوانب به مسائل هستي داشته، بنا نهاده شده و نهادهاي علمي آموزشي اغلب كشورهاي جهان، بر اساس اين نوع پارادايم و الگو طراحي و هدف‌گذاري شده‌اند؛ پذيرش اين الگو توسط هر جامعه‌، مستلزم پذيرش آسيب‌هايي اجتناب‌ناپذير و بحران‌هايي چون؛ ماهيت مادي علم جديد، نگاه تك‌بعدي به قوانين عالم، سيطره انسان بر طبيعت، جدايي از آموزه‌هاي وحياني، انكار دين با داعيه اصالت علم و عقل، نفي متافيزيك، ظهور بحران‌هاي اخلاقي و معنوي و تكيه بر روش تجربي صرف است كه علم جديد هم‌اكنون با آن مواجه است. لذا ضروري است تا با ايجاد راهكارهايي چون؛ نفي ديدگاه تك ساحتي، تبيين دو ساحتي از وجود انسان، تعديل سلطه انسان‌، تبيين تأثير متقابل علم و دين، ايجاد پيوند ميان دانش و ارزش، اثبات انگاره‌هاي متافيزيكي و آراستن علم با فضيلت اخلاقي، به تصحيح مبناي معرفتي پرداخته شود، به صورتي كه متناسب و سازگار با مباني فكري، فرهنگي و آموزه‌هاي ديني و معنوي باشد.