تدوين مدل رضايت زناشويي براساس تمايزيافتگي خود با نقش ميانجي مرزهاي خانواده

پژوهش حاضر با هدف تدوين مدل رضايت زناشويي براساس تمايزيافتگي خود با نقش ميانجي مرزهاي خانواده صورت گرفت. روش اين پژوهش همبستگي مبتني بر روابط ساختاري است؛ بدين منظور 366 نفر از زوجين شهر تهران با استفاده از نمونه‎گيري در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه رضايت زناشويي با رويكرد اسلامي (جديري و همكاران، 1396)، سياهه تمايزيافتگي خود (اسكورن، 2000) و پرسشنامه مرزهاي خانواده (هوشياري و همكاران، 1400) پاسخ دادند. تحليل داده‎ها با استفاده از مدل‎يابي معادلات ساختاري انجام شد؛ همچنين براي طبقه‎بندي، پردازش، تحليل‎داده‎ها و بررسي فرضيه‎هاي پژوهش از نرم‌افزارهاي SPSS و AMOS استفاده شد. ارزيابي مدل فرضي پژوهش با استفاده از شاخص‎هاي برازندگي نشان داد كه مدل فرضي با مدل اندازه‎گيري برازش دارد (95/0=CFI، 92/0 = NFI ،07/0 =(RMSEA و نتايج پژوهش نشان داد كه تمايزيافتگي خود با واسطه‎گري مرزهاي خانواده بر رضايت زناشويي در سطح 05/0P تأثير معناداري دارد؛ همچنين مرزهاي خانواده در رابطه بين تمايزيافتگي خود با رضايت زناشويي زوجين نقش ميانجي ايفا مي‎كند. پس براي بهبود رضايت زناشويي، مداخله در تمايزيافتگي و مرزهاي خانواده در زوجين مي‎تواند  اهميت داشته باشد.