بررسي رابطه تاب‌آوري با كيفيت زندگي كاري كاركنان در يك دانشگاه نظامي

هدف: پژوهش حاضر، باهدف بررسي رابطه بين تاب آوري با كيفيت زندگي كاري كاركنان در يك دانشگاه نظامي صورت گرفته است.روش: روش پژوهش ازنظر هدف كاربردي و ازنظر شيوه گردآوري داده ها توصيفي از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري پژوهش، كليه  كاركنان دانشگاه مذكور در سال 1400-1399 است، كه با توجه به سري بودن اطلاعات نظامي 160 نفر از كاركنان به عنوان نمونه در درسترس انتخاب شدند. جهت گردآوري داده ها از دو پرسشنامه تاب آوري و كيفيت زندگي كاري استفاده‌شده است. جهت تعيين روايي پرسشنامه، از روايي محتوايي و سازه استفاده شد. همچنين پايايي پرسشنامه با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ «0.92»، ارزيابي شد. براي تحليل داده ها از آزمون هاي كولموگروف - اسميرنف، تي تك نمونه اي و ضريب همبستگي پيرسون استفاده شده است.يافته‌ها: يافته ها نشان داد: 1) كليه مؤلفه‌هاي تاب آوري بالاتر از ميانگين فرضي پژوهش قرار دارند. 2) ميانگين كيفيت زندگي كاري و  تمامي مولفه هاي آن به غير از فضاي كلي زندگي، بالاتر از ميانگين فرضي پژوهش قرار دارد. 3) بين تاب آوري وكيفيت زندگي كاري رابطه مثبت و معناداري وجود دارد (0.64- r= و 0.01P≤). نتيجه‌گيري: هرچه فرد قدرت بيشتري در تاب‌آوري، مقابله با مشكلات و استرس‌هاي زندگي داشته باشد كمتر در معرض آشفتگي‌هاي رواني و هيجاني قرار مي‌گيرد و از سلامت و بهزيستي رواني بالاتري بهره‌مند مي‌شود. با توجه به نتايج تحقيق بايستي به تاب‌آوري كاركنان توجه بيشتري مبذول گردد، زيرا كه كيفيت زندگي كاريشان نيز تا حد خيلي بالايي در ارتباط با تاب‌آوري طبق نتايج تحقيق حاضر گزارش شده است.