تحليل و بررسي مؤلفه‎‏هاي متعالي فضاي ‎‏خانۀ سالمندان با محوريت ارتقا و تعالي احساس دلبستگي به مكان

معماري پديده‎‏‎‏اي در ارتباط با انسان است و بايد متناسب با وي محقق شود، ازاين‎‏رو پرداختن به موضوع فضاي متعالي انسان، به‎‏منزلۀ معرفت پايه در اين دانش، انكارناپذير مي‎‏نمايد. از سويي، ازآنجاكه تعريف از انسان سالمند و تلقيات از وي گاه بسيار متفاوت مي‎‏نمايد، تفاوت در درك از معماري متعالي نيز بسيار طبيعي خواهد بود. هر جامعه زماني از نشاط و سرزندگي برخوردار خواهد بود كه شهروندان آن سلامت رواني و جسمي مطلوبي داشته باشند. از اين منظر، در مقالۀ پيش رو به شناخت ماهيت فضاي ‎‏خانۀ سالمندان پرداخته شده و رابطۀ اين شناخت از معماري با مؤلفه‎‏هاي گوناگون احساس دلبستگي از مكان بازشناسي شده است كه به مرتبه‎‏بندي طراحي معماري متناسب با ساختار فضايي مي‎‏انجامد. بنابراين، هدف از اين پژوهش بررسي پارامترهاي احساس دلبستگي به مكان در ‎‏خانۀ سالمندان است تا بتوان ساختار فضايي مناسب و متعالي براي سالمندان ايجاد كرد. اطلاعات لازم براي پژوهش با مصاحبه و بررسي اسناد و مدارك گردآوري شده و داده‎‏هاي به‎‏دست‎‏آمده با روش همبستگي تحليل و بررسي شده است. نتيجه به‎‏دست‎‏آمده از اين پژوهش بدين رهنمون مي‎‏سازد كه طراحي فضايي بر پايۀ مؤلفه‎‏هاي متعالي احساس دلبستگي به مكان در طراحي سبب افزايش اميد به زندگي، كاهش افسردگي و افزايش رضايتمندي سالمند از محيط مي‎‏شود.