مقايسۀ تطبيقي نظام آفرينش با نظام معماري سنتي و معاصر ايران از منظر اسلام

با راه‏يابي معماري مدرن در ايران اسلامي دورۀ قاجار و گسترش آن در دوره‏هاي بعد تا به امروز، نظام ساخت معماري در ايران كه پيش از آن بر اساس اصول و روش‏هاي مطابق با معيارهاي اسلامي ـ ايراني بود دچار دگرگوني شد. نزول شرايط آسايش انسان در ساخت‏وسازهاي شهري، عدم‏رعايت تناسبات، فرهنگ، اعتقادات و دستبرد همه‏جانبه در محيط طبيعي خدادادي، دستاورد معماري معاصر در ايران است. از طرفي نظام آفرينش، با جاى‏دادن هر انساني بر روي زمين، ساختمان وجودش را طورى تركيب مي‏كند كه با محيط زندگى خود سازگار شود و محيط زندگى وي را طورى ترتيب مي‏دهد كه مانند دايه‏اي با مهر و عطوفت پرورشش دهد و تمامي گنجينه‏هاي زير زمين و روى زمين و همۀ سرمايۀ نيروى خود را در راه آسايش و آرامش خاطر وى به‏كار مي‏بندد. آنچه در اين نوشتار اهميت دارد، به‏علت كامل و جامع‏بودن نظام آفرينش جهان به دست قدرت خداوند و براي دستيابي به الگوي مناسب ساخت كه راه‏گشا و جواب‏گوي نياز تمامي نسل‏ها باشد، مقايسۀ تطبيقي نظام آفرينش با نظام ساخت معاصر از منظر اسلام است. اين پژوهش نظري، با رويكردي كيفي، به شيوۀ توصيفي تحليلي و استدلال منطقي با شواهدي از منابع كتابخانه‏اي و با تفسير آيات و حكمت مربوط به آفرينش جهان و مقايسۀ آن با سبك معماري اسلامي و همچنين مقايسه با معماري معاصر در ايران صورت گرفته است و الگويي يكسان كه دربرگيرندۀ هر سه الگو باشد ارائه شده است.